Paco Rabanne – Black XS EdT, czyli pseudo poziomkowy uwodziciel…

Totalna konsternacja… i jednocześnie miłe zaskoczenie… tak na wstępie mogę określić moje pierwsze chwile z Paco Rabanne Black XS…
WTF? (zapytacie z empatią w głosie)… zapewne zareagujecie tak samo, jak mój kolega z pracy (umiarkowany, choć wyrobiony w temacie fan perfum), który dosłownie zabił mnie szyderczym śmiechem – gdy mu wczoraj wyznałem, że ten zapach mi się podoba… potem pomyślał, że go podpuszczam… by w końcu wypalić: „przecież ten zapach to kompletna porażka i na dodatek to Paco… a ty przecież nienawidzisz Paco…” Tak to prawda nie znoszę Paco, a raczej nie znosiłem jego twórczości do chwili, gdy całkiem niedawno, pierwszy raz w życiu (dzięki uprzejmości RayFlasha, którego serdecznie pozdrawiam) powąchałem Black XS…

Co prawda nie jest to objawienie na miarę CK Shock, który sponiewierał mnie bardziej, niż domowej roboty wino mojego sąsiada – ale zaskoczył mnie i zaintrygował swą przewrotnością… ale po kolei… Paco Rabanne zawsze lubił szokować i zwracać na siebie uwagę… więc naturalnym jest, że i jego zapachy będą wyraźnie odcinać się od obowiązujących trendów rynkowych… A Black XS z 2005 roku odcina się naprawdę grubą krechą… by nie powiedzieć, że zrzucił z bioder gatki i wypiął w kierunku całej męskiej perfumerii swój iberyjski zadek… 😉

Za tą kompozycją stoi nie byle jaki nos… Olivier Cresp – człowiek legenda w tej branży, mający na swoim koncie wiele znanych i naprawdę udanych kompozycji… pozwólcie, że wymienię jedynie te najbardziej znane… Dior – Dune, damskie D&G Light Blue i Angel Muglera, Giorgio Armani Attitude, Kenzo L’eau Par, i Mercedes Benz, na którego ostrzę sobie zębiska…

Tym razem mistrz Cresp wyczarował coś naprawdę nietuzinkowego, a jednocześnie urzekającego swą prostotą…… coś zaskakującego świeżością samej kompozycji – jak i zaskakująco świeżym podejściem do tematyki męskich perfum… Gdy sięgamy po czarny, stylizowany swoim zamknięciem na zapalniczkę flakon Black XS – spodziewamy się ciężkiego, bardzo męskiego zapachu dla maczo, udającego się na rytualny podryw do klubu… ta różyczka na butelce nie znalazła się tam przypadkowo… w każdym razie spodziewam się czegoś, co ma większe jaja niż Boss Bottled Night… wąchamy, a tu niespodzianka…
w pierwszej chwili pomyślałem, że to pomyłka – bo poczułem woń mocno zbliżoną do Aigner – Too Feminine, których używa moja koleżanka (pozdro Wioluś)… ta sama, lekka, owocowa nuta ocierająca się o słodziutkie, niewinne poziomki…

WTF???

Spokojnie… przecież Paco uwielbia szokować… a ten zapach ma za zadanie zwracać uwagę na nosiciela… czym więc przykuć uwagę płci przeciwnej, gdy każdy facet w klubie pachnie podobnie? czymś co pachnie nietypowo, bardzo przyjemnie i tak smakowicie, że chciałoby się go zjeść… Co prawda w Black XS nie uświadczymy poziomek, ale deklarowany w składzie owoc kalamanzi wydziela lekko słodkawą, orzeźwiającą i bardzo podobną do świeżych, soczystych poziomek woń… coś pięknego… dodatkowo gdy tę nutę pseudo poziomek doprawić aromatem czekoladowych pralin i akcentem kremowo balsamicznym (notabene mocno zbliżonej do tej z Shiseido Zen) otrzymujemy niesamowicie skuteczny oręż, niewątpliwie ułatwiający miłosne podboje, bo zapach naprawdę może się podobać…

Black XS jest prosty jak budowa cepa… próżno szukać w nim głębi, i złożonych meandrów pomiędzy poszczególnymi akordami… ba… próżno szukać w nim akordów… to dosć monotematyczny zapach, osnuty w zasadzie na jednej nucie przewodniej… ale właśnie w tej prostocie i przejrzystości tkwi sekret urody tej kompozycji… odbiera się ją miło, łatwo i przyjemnie… jest jak świeżo uprany sweter, pachnący leśnym płynem do płukania tkanin… Black XS nie ma w sobie absolutnie nic złożonego… nic ponad ujmującą, niesamowicie przyjemną prostotą…

Byłem pewien, że poużywam sobie na Black XS, ale nie potrafię… bo czy prostota to wada? może nie jest to wyrafinowany minimalizm w stylu dzieł Elleny, ale noszenie tego całkowicie sprzecznego z wyglądem jego flakonu zapachu – sprawia mi niewymowną przyjemność… ilekroć aplikowałem go na nadgarstek przy pisaniu tego tekstu – wprost nie mogłem oderwać nosa od przedramienia… czystości i świeżości jego owocowego bukietu niewątpliwie mnie zniewoliła… jedyne do czego się przyczepię to trwałość… 4-5 godzin i Paco dead… a teraz kamieniujcie 🙂 (Ty Andrzeju jako pierwszy)

Głowa: kalabryjska cytryna, owoc kalamanzi.
Serce: praliny, cynamon, balsam tolu, czarny kardamon.
Baza: drewno palisandru, czarna ambra, paczula.