Thierry Mugler – A*Men, czyli kawowy pacyfikator…

Od razu na wstępie zaznaczam, że nie trawię A*mena… mierzi mnie ten zapach i bardzo źle mi się kojarzy… korzystając z faktu, że wielkimi krokami zbliża się wiosna – postanowiłem otworzyć na oścież okno i przestrzegając wszelkich zasad BHP*, przeprowadzić test skórny A*mena…

*mając o odwodzie Czarnobylską sekcję OSP specjalizującą się w neutralizacji zagrożeń chemicznych (niestety administracja osiedla nie zgodziła się na śmigłowiec w powietrzu) i przełamując opory natury psychologicznej – dziś poćwiczę swój charakter i poznęcam się nad powstałym w 1996 roku A*menie Thierrego Muglera (i sąsiadami, uwzględniając siłę rażenia tego pachnidła)… zapachem wysoce rozpoznawalnym, specyficznym i często podrabianym…

A co się mówi o zapachach masowo podrabianych? ano, że są zazwyczaj naprawdę dobre, a to przekłada się na ich popularność i w konsekwencji skalę ich podrabiania…
i choć ledwie przechodzi mi to przez ściśnięte gardło – muszę to A*menowi sprawiedliwie oddać… pomijając mą osobistą niechęć – A*Men Muglera to naprawdę kawał dobrego pachnidła… naprawdę to powiedziałem?
Co prawda w niczym to nie zmniejsza mojej awersji do samego zapachu – bo choć cenię mocne, nie stroniące od słodkości wonie – to jednak cukierkowo przesłodzony nurt przewodni tej kompozycji, dalece rozmija się z moim gustem i oczekiwaniami względem „męskiej” kompozycji…

it’s Hammer Time!

A*men i pierdylion podobnych mu podróbek z Cubą na czele, kojarzy mi się bezguściem i kiczowatością bywalców lokali dyskotekowych z początku lat 90-tych – którzy zawsze mieli problem z umiarkowaną aplikacją swoich perfum… najlepiej ilustruje mi ten obrazek wspomniany wcześniej MC Hammer, w stylizacji z flagowego „U can’t touch this„… tak postrzegam A*Mena… niezbyt męski, morderczy w oddziaływaniu ulepek i terrorysta… wszechobecny bywalec lokali klubowych wszelkiej maści… jedyny znany mi poza Joop! Homme zapach, zdolny skutecznie przebić się przez dym papierosowy w opolskim Highlanderze (bywalcy znają problem z tamtejszą wentylacją) i ciężką atmosferę w kościele podczas niedzielnej sumy… ale dość o moich uprzedzeniach i skupmy się na naszej bezie, tfu bohaterze… 😉

A*men jest dzieckiem Jacquesa Hucliera, człowieka odpowiedzialnego za całą męską paletę zapachową Muglera… widać temat przewodni spodobał się jego mocodawcom tak bardzo, że z mniejszymi lub większymi modyfikacjami postanowiono eksploatować go bez końca… A*men doczekał się kilku interpretacji, jednak żadna z nich popularnością nie przyćmiła bezowego oryginału… znów wspomniałem o bezie? przepraszam… no dobra, zapach kojarzy mi się ze słodką bezą – a raczej torcikiem bezowym, obficie przełożonym kremem czekoladowo kawowym, a całość hojnie polano karmelem… w sumie na upartego A*men przypomina mi Rochas Man… Rochas też jest taki ciasteczkowo kawowy… ale nie jest w epatowaniu tą słodkością aż tak dobitny, by nie powiedzieć ordynarny…

Nie ulega wątpliwości, że jest to zapach dla mężczyzn odważnych, pewnych siebie, lubiących słodkości i kobiety… tak kobiety… pomimo tego, że kompozycji brakuje ewidentnie męskiego pierwiastka – to absolutnie nie zgadzam się z sugestiami, że to zapach dla homoseksualistów… bzdura totalna… jest w ogóle coś takiego jak zapach dla geja? A*men jest intensywnie osnuty na słodkich akcentach, a wiadomo ludzie lubią słodkości i zwracać na siebie uwagę zapachem… słodkości w zapachach lubią zwłaszcza kobiety…  mężczyźni z kolei lubią kobiety… więc jak zwabić kobietę? pomocne może się okazać użycie upierdliwie przesłodzonego, cukierniano kawiarnianego A*mena…

A*men posiada zwartą i monotematyczną budowę… kompozycję tworzy kilka prostych nut, tworzących dość jednolitą, dobrze sparowaną całość… różnice w poszczególnych akordach w zasadzie czynią jedynie procentowe wahania poszczególnych składników – składających się na poszczególne akordy, w różnych fazach trwania zapachu… genialna prostota… i do tego gruntownie przemyślana… w świetle ciastkowej (pozdrawiam Ciastka) słodkości A*mena, popularny zwrot „niezłe ciacho” nabiera, nowego, głębszego sensu…

Zapach potrafi zainteresować i zaciekawić… poprzez zabawę proporcjami poszczególnych składników, autor kompozycji wywołał wrażenie ewolucji zapachu… choć tak naprawdę niewiele się w samej kompozycji zmienia… im bliżej końca, poszczególne nuty składowe stopniowo gasną, zostawiając na skórze przyjemny film waniliowy … najlepiej wyczuwalnymi nutami tej kompozycji są (kolejność losowa i zależna od akordu) lawenda, kawa, paczula, wanilia, karmel i czekolada… gdyby wypuścić to bogactwo słodkości w niekontrolowany sposób, otrzymalibyśmy horror cukiernika… a tak zapach sprawia wrażenie, jakby pracował i zmieniając się intryguje… oczywiście zakładając, że nosiciel był powściągliwy w aplikacji…

Największą zaletą i poniekąd czynnikiem tworzącym z A*mena niebezpieczne narzędzie – jest jego nienaganna, tytaniczna projekcja i wysoka trwałość… to silna, niezwykle dominująca woń… przesadzając z aplikacją kompletnie zabijamy niewątpliwy urok tego zapachu i wykańczamy psychicznie otoczenie… naprawdę wierzycie, że Hanka Mostowiak umarła od pękniętego tętniaka, po wjechaniu w stertę kartonów? sam bym zszedł pod byle pretekstem, gdyby kierująca pojazdem wylała na siebie pół flakonu Angel… 😀

Głowa: bergamota, helonial, lawenda, mięta pieprzowa
Serce: kawa, dziegieć, paczula
Baza: tonka, wanilia, karmel, czekolada, piżmo