Prada – Luna Rossa, czyli morska bryza bez grama wody…

Oto wreszcie dziś wpadła w moje drżące łapki (śliczne dzięki Nineczko) nowa, długo wyczekiwana męska Prada… wprawdzie zdjęcia z katamaranem i koncepcja oddania hołdu ekstremalnemu żeglarstwu nie napawała mnie zbytnim optymizmem (przez wzgląd na koszmarne efekty łączenia mojej skóry z perfumami wodno ozonowymi) – ale nie tym razem… pomijając fakt, że oto pierwszy raz w życiu goszczę na skórze rzekomo „wodne” perfumy, które nie przemieniły się po paru minutach w cuchnące, zatęchłe bajoro – Prada kolejny raz udowodniła, że szyk, klasa i elegancja to cechy na stałe wpisane w listę priorytetów, tej w sumie bardzo młodej marki…

Wpierw w 2006 roku uraczono nas cudownie ambrowym Pour Homme, później w 2008 roku świat ujrzało subtelne, irysowe Infusion d’Homme, następnie vetiverowy remake Infusion anno 2010 – a teraz ziołowo miętowa Luna Rossa z 2012 roku… wprawdzie Prada niezbyt często rozpieszcza nas premierami – ale bez wątpienia za każdym razem stawia na jakość, wybitną finezję, dopracowanie i oryginalność swoich kompozycji… nie inaczej jest tym razem, gdyż pominąwszy „wodno żeglarską propagandę„, ten zapach jest wysmakowaną kwintesencją dobrego smaku i ekstremalnie wyrafinowanego brzmienia – które zwykły oferować swoim klientom jedynie nieliczne marki, pokroju Diora, Hermesa, Lalique, Guerlain i Chanel… tak moi mili, młodziutka Prada bez wątpienia zasługuje do zaliczenie jej do kanonu najwybitniejszych marek mainstreamowych, których wykwintne klejnoty rozświetlają skomercjalizowane półki sieciowych perfumerii…

Luna Rossa to urzekająco intrygujący, szykowny i nietuzinkowy koncept, oparty na doskonale skomponowanej mieszance ziół: szałwii, lawendy i mięty oraz garści tajemniczych wypełniaczy tworzących jego równie niesamowitą, pełną ruchu jak w dziełach Elleny atmosferę… w pierwszej chwili poczułem silne podobieństwo do wytrawnego, ziołowo miętowego otwarcia Guerlain L’eau Boisee, którego w swej nieskończonej nieomylności* obwołałem najlepszym męskim zapachem mainstreamowym 2012 roku – doprawionego odrobiną gorzkawo cytrusowej, kipiącej zieleniną dziczy Kenzo Jungle… oczywiście to tylko pierwsze wrażenie wywołane zapewne obecnością gorzkawego cytrusu, mięty, ziół i delikatnych wypełniaczy, tworzących coś na wzór przyjemnej drzewno roślinnej wyściółki w tle… Luna Rossa to dynamiczny i zmienny zapach, który przy każdej zmianie akordu, w bardzo wyraźny i zdecydowany sposób zmienia kurs którym podąża – niczym firmowy katamaran Prady…

*taka jest moja oficjalna wersja i takiej dla uzyskania najlepszych wyników PR będę się trzymał – wszak nauki pobierałem od największego ściemniacza w branży, który łaskawie objął mnie swym patronatem… 😉

Po imponującym, dynamicznym, wręcz nieokrzesanym i zapierającym dech sztormowym wichrze z otwarcia, niosącym gorzkawą, wytrawną woń pomarańczowego bittera, gęstej lawendy i aromatycznej mięty – następuje niemal flauta towarzysząca wpłynięciu łodzi do ustronnej zatoki… wiatr ledwie wypełnia żagle przynosząc dla odmiany delikatną miętowo, roślinno, niemal drzewną woń – przypominającą mieszaninę Cartierowego Roadstera z klasyczną, chwilami pudrową sygnaturką Infusion d’Homme w tle… stadium to trwa zaledwie parędziesiąt minut i gdy strudzeni sztormem żeglarze rzucają w stronę redy liny cumownicze – na skórze pozostaje jedynie delikatna, miękka i niesamowicie przyjemna woń przypominająca świeżego, delikatnie drzewnego Dsquared2 He Wood, doprawionego odrobiną słodkawego piżma… po wielu, wielu godzinach zapach zaczyna przypominać schyłek klasycznej, ambrowej Prady Pour Homme (notabene, piękny ukłon w stronę własnych korzeni)… cudo!…

Luna Rossa nie jest wprawdzie tak zjawiskowa, lekka i enigmatyczna jak Infision d’Homme, ani tak pretensjonalna i dobitna jak ambrowy Pour Homme – ale szyku, elegancji i męskości nie sposób tej kompozycji odmówić… wcześniejszym nieco mydlanym kompozycjom Prady zarzucano czasami nadmierne wysublimowanie, brak silnie zaakcentowanego męskiego pierwiastka, nadmierną delikatność, brak zdecydowania, mydlenie oczu, bicie piany oraz przypisywano winę za pomór bydła i śmierć Kennedy’ego – ale w mojej opinii ten zapach nie pozostawia absolutnie żadnych złudzeń co do mającej nosić go płci… szczęśliwie Luna Rossa nie ma nic wspólnego z klimatami morskimi, nosi się go przyjemnie i komfortowo jak weekendowe, luźne dresy – a za sprawą jego eleganckiej i wyrafinowanej aranżacji, możemy się z nim poczuć jak w dobrze skrojonym garniturze…

reasumując: naprawdę szczerze polecam… zapach szykowny, trwały – choć z pozoru szorstki, okazuje się zwiewny i zmienny niczym bryza, elegancki, gustownie zaaranżowany, niebanalny, wyrafinowany – i przy tym niesłychanie łatwy i przyjemny w noszeniu… pachnie szlachetnie i delikatnie, a jednocześnie cudownie wyraziście… to przepiękne i wciąż zaskakujące nosiciela perfumy od pełnego impetu początku, aż po schyłek przytulnej bazy…

przypomina mi: początek kojarzy mi się z Guerlain L’Eau Boisee zmieszanego z Kenzo Jungle, środek z szlachetnym miksem Cartier Roadstera i Prady Infusion d’Homme, a schyłek z ujmującą delikatnością Dsquared2 He Wood, zwieńczony cieniem gasnącej Prady Pour Homme…

p.s. jeśli w zamierzeniu miał to być pierwszy Pradowy zapach „sportowy” to jestem w szoku, dostałem mini wylewu i niemal orgazmu – gdyż ta kompozycja wyznaczyła wzorzec i u stawiła poprzeczkę dla woni „usportowionych” tak wysoko, że bardzo trudno będzie komukolwiek ją kiedykolwiek przeskoczyć…

Głowa: gorzka pomarańcza, lawenda,
Serce: szałwia, mięta, nuty drzewne?
Baza: nasiona Ambrette, ambroxan,