Gucci – Made to Measure, czyli skrojony na miarę gniot…

Miałem nie pisać o tym zapachu, chciałem go po prostu zignorować i przemilczeć jego istnienie – ale nie potrafię zdzierżyć faktu, że znów ktoś próbuje nabić nas klientów w balona, oferując kolejnego gniota, zawiniętego w wysmakowane sreberko… szczególnie, że podczas ostatnich wizyt w perfumeriach sieciowych, próbowano mi go wcisnąć aż dwukrotnie – postanowiłem opisać MtM, ku przestrodze… zapomnijcie o chwytliwej nazwie, szykownym kolorze cieczy, pompatycznej kampanii reklamowej – kreującej zapach na szczyt finezji i wyrafinowania, bo to bujda na zawieszeniu piórowym od EP09 (lokomotywa)… Made to Measure pachnie jak stojące nieopodal na półkach „kwiaty mainstreamu”, zlane razem do jednego naczynia w bliżej nieokreślonej proporcji – wstrząśnięte nie mieszane i zapakowane w gustowny flakon i opakowanie na kilometr trącące stylistyką Louisa Vuittona…

flakon jest doprawdy piękny, kolor również, ale przecież pachniemy jego zawartością i nawet jeśli przyczepimy sobie do czoła zdjęcie flakonu, (najlepiej z ceną, aby podkreślić, że przecież pachniemy ekskluzywnym Gucci Made to Measure) – bo czując nasz zapach i tak nikt nam nie uwierzy…

Gucci Made to Measure pachnie jak najtańszy (mam na myśli bukiet, a nie cenę), najbardziej badziewny massmarket… to nawet nie jest mainstream, to już poziom najtańszych Playboyów, Pum, Mexxów, Adidasów i Str8, gdzie koszt produkcji opakowania, przewyższa ceną zawartość flakonu… nie dajcie się zwieść gustownej butelczynie, górnolotnej nazwie i emulującego luksus znaczkowi Gucci – którego ostatnie dokonania, w kręgach miłośników prawdziwych perfum, symbolizują mentalną ścierę do mycia podłóg… cóż z tego, że flakonik jest ładny, nazwa i logo chwytliwe, skoro zawartość flakonu niczym nie różni się jakością i brzmieniem, od najniższej półki drogeryjnej?… to już niektóre „alternatywy” lane na mililitry pachną lepiej, bo przynajmniej „COŚ” przypominają – gdy MtM nie przypomina niczego konkretnie, gdyż pachnie jak massmarket, zlany razem do jednego naczynia i zaserwowany za kwotę, której kategorycznie nie jest wart!…

ufff, żyłka mi zaraz pęknie – więc w ramach terapii uspokajającej, proponuję kojące nerwy szczeniaczki i kocię…

Przyjrzyjmy się rozpasanemu, ociekającemu hipotetycznym bogactwem doznań, wykazowi nut… już dawno temu zauważyłem, że spis składników, którym raczą nas twórcy perfum nie jest absolutnie wiążący ani obligatoryjny – zarówno dla producenta jak i odbiorcy… po pierwsze nikt nie podaje pełnej receptury swoich perfum (no może poza Kilianem – ale to nie ciesząca się braniem u producentów podróbek nisza, zresztą i tak nie znamy proporcji, dokładnego źródła pozyskania i kolejności maceracji poszczególnych składników), bo który producent potencjalnego hitu, podaje na tacy konkurencji swoją sekretną recepturę?… no i najważniejszy aspekt to wrażliwość, podatność i czułość naszych nosów na poszczególne, a przyjmijmy, że zawarte w składnie nuty zapachowe… jedni coś czują, inni nie – a u każdego i tak te same perfumy będą pachnieć nieco inaczej, z różną trwałością na czele…

Ale abstrahując od tych wszystkich zmiennych, bukiet Made to Measure obiecuje sobą prawdziwe eldorado dla zmysłów, którego po prostu w nim nie ma… a czegoż tu nie ma… ileż wspaniałości zapowiedziało się z wizytą, na mojej niegodnej zaszczytu skórze… kwiat tunezyjskiej pomarańczy?, dobre sobie… ja mam problem, by wychwycić w składzie tych perfum, choćby znany wszystkim cynamon – ale Gucci stawia na epatowanie potencjalnego odbiorcy czymś wyszukanym… powiem wprost, nie czuć tu absolutnie tego powalającego bogactwa nut, zapachowi brakuje wyrazistości i ostrych krawędzi w ujęciu poszczególnych nut – pozwalających wyłowić z tej kakofonii cokolwiek, poza „zioła„, „przyprawy„, cytrusy„, a wspomniana „skóra” przypominająca raczej drewno cedrowe i dermę, niż szlachetne brzmienie skóry…

W związku z powyższym daruję sobie stratę czasu, polegającą na wnikliwej ocenie walorów bukietu, bo tych jak wspomniałem na wstępie po prostu nie ma… MtM pachnie równie banalnie, łatwo, milusio i nijako co seria Guilty i klasyczny Gucci by Gucci, po którym odziedziczył flakon – ale nawet o jotę nie zyskał na klasie, inwencji i szlachetności brzmienia, która wyróżniałaby go na tle licznej konkurencji… nie wątpię też, że będzie się świetnie sprzedawał, wszak flakon i jego kampania epatuje jakże pożądanym luksusem i klasą – więc przy wsparciu milionowych kwot na chwytliwą kampanię, zapach znajdzie liczne grono nabywców… ciekaw jestem kiedy ludziom się znudzi i zauważą, że w różnych flakonach od Gucci – tkwi ta sama, banalna zawartość, oprzytomnieją i przestaną kupować?…

reasumując: nie ma czego podsumowywać, ot kolejny klon swoich starszych braci, równie zdawkowy, nijaki i do bólu zachowawczy… projekcja bardzo szybko staje się zdawkowa, a trwałość o dziwo dobra…

przypomina mi: wszystko od tuzów massmarketu i mainstreamu, zlane w jedno zbiorcze naczynie i przelane do gustownych flaszek o wysmakowanej szacie graficznej…

2013

Głowa: kalabryjska bergamotka, kwiat tunezyjskiej pomarańczy, lawenda, anyż,
Serce: gałka muszkatołowa, lilia wodna, śliwka, cynamon, jagody jałowca,
Baza: labdanum, paczula, skóra, ambra,