z cyklu szybki przelot przez – S jak Sephora…

Wciąż mając w pamięci piękno Bottega Veneta pour Homme, postanowiłem znów zajrzeć do lokalnej Sephory, w poszukiwaniu kolejnych ciekawych premier… o dziwo wspomniana Bottega nie stoi już wyeksponowana na honorowym miejscu, a jej miejsce zajęła Zegna Uomo… czyżby Uomo okazał się tak dobry, że biedna Bottega została wciśnięta na jedną z niższych półek regału?… mam na ten temat swoją hipotezę, ale o tym za chwilę…

Ermenegildo Zegna – Uomo (2013) prawdopodobnie bardziej wstrzeliwuje się w proste, niezbyt wyrafinowane gusta nabywców – stąd rychła decyzja o zdjęciu z piedestału Bottegi i zastąpienie tych wyrafinowanych perfum, czymś znacznie prostszym i bliższym gustom statystycznego psiukacza… miłośnicy perfum mogą sobie skrobać pitu pitu o wyrafinowanych, głębokich i nietuzinkowych bukietach – ale prawda jest taka, że dla perfumerii liczy się tylko klient który kupuje, a nabywców na nowe Uomo jest potencjalnie dużo więcej niż na ocierającą się o niszę Venetę… przykre to ale, w dzisiejszych czasach liczy się tylko towar przekuty na żywy pieniądz – więc decyzja o zdjęciu z afisza Andrei Bocelli i zastąpieniu go plakatem z One Direction, poniekąd mnie nie dziwi… pozornie to nic nie znaczący gest, bo roszady na półkach to stały element strategii sieciówek – ale w pewnym sensie jest to gest dość wymowny… Uomo nie zachwyca, gdyż jest kolejnym oklepanym zapachem, osnutym na suchych, niemrawych i asekuracyjnych nutach drzewnych (pseudo minimalizm) jakie znajdziemy w Ducati for Men, Mercedes Benz, klasycznym He Wood, Boss Soul, CK Encounter i paru innych szlagierach znanych marek… nic ciekawego i wartego uwagi, ale o ileż łatwiej coś tak asekuracyjnego i grzecznego sprzedać?…

Loewe – Agua de Loewe El (2009) to podstępna, wyrachowana paskuda… wąchany z blotera zachwycił mnie i porwał tak bardzo, że niemal tratując krzątającą się nieopodal konsultantkę (z nieodzownym koszyczkiem) pobiegłem do kasy – wniebowzięty jego ujmującym, pachnącym jak świeżo rozpoczęta guma balonowa bukietem… jest tak słitaśny, ujmujący i rozczulający swą rozbrajającą infantylnością, że nie jeden da się uwieść syreniemu śpiewowi otwarcia El… a tak na marginesie El to męskie imię (a w dodatku boskie)… żeńską parę tych perfum nazwano Elle… 😀 szczęśliwie opanowałem się i postanowiłem sprawdzić, jak to diablę pachnie na skórze i tuż po aplikacji zszedłem na ziemię… to pięknie wybrzmiewające na papierku otwarcie, na skórze nie pachnie równie spektakularnie i porywająco, a na dodatek po chwili zapach przeistacza się w ordynarnego, wodno ozonowego świeżaka – jakich na pobliskich półkach zalegają całe tuziny… a więc znów pudło…

Thierry Mugler – A*Men Pure Energy (2012 i 2013) te perfumy to w sumie jedyny i największy pozytyw dzisiejszego szybkiego przelotu… w ubiegłym roku Mugler wypuścił limitowaną edycję perfum, pod nazwą Pure Shot (a więc zdjęcie obrazujące te perfumy, to nie pomyłka) i pewnie zapach przyjął się na tyle, że marka pokusiła się o wypuszczenie go w 2013 roku pod nazwą Pure Energy… skład i flakon mają identyczny, ale nazwa Pure Energy jest bardziej pro Eco i nie kojarzy się tak z perwersją, dragami i rasistowskim południem USA, miłującym pokój i ropę naftową… zapach jest a jakże, paczulowy (to taki niepisany standard u Muglera) – ale jest znacznie dyskretniejszy i bardziej powściągliwy w epatowaniu paczulą, w porównaniu z choćby wersją Ice*Men… to bardzo przyjemne, gustownie skrojone, proste, czarujące i delikatne perfumy, jakie z przyjemnością założyłbym latem…

Burberry – Brit Rhythm (2013) niestety Dominique Ropion nie błysnął talentem i inwencją angażując się w ten projekt (nie błysnął też ostatnio u YSL, przedstawiając denną jak królicza nora, perfumowaną wersję L’Homme Parfum Intense), choć po nosie który skomponował tak fantastyczne perfumy jak damska Euphoria spodziewałem się czegoś lepszego… nie błysnęła kunsztem również Anne Flipo (Paco Rabanne Invictus i współmaczanie paluchów w zamulonym jak dorzecze Dniepru, L’Homme Parfum Intense) oraz Olivier Polge (który stworzył między innymi Diora Homme, Burberry Brit, Kenzo Power ale i niestety nudne jak zegarynka Van Cleef & Arpels Midnight in Paris i wtórne Viktor&Rolf Spicebomb)… trio ewidentnie się nie popisało, ale pewnie usłyszeli od Burberry, że wprawdzie London nieźle się sprzedaje – ale teraz chcą komercyjnego hiciora, który będzie się sprzedawał jak testy ciążowe po balu maturalnym… no cóż nie wątpię, że to zadanie im się udało koncertowo – ale nie chcąc nabawić się aRhythmi serca, litościwie daruję sobie komentowanie walorów tych perfum…