Cuba Paris – Cuba Brown, czyli apokalipsa…

Długo wahałem się z zamieszczeniem recenzji tych perfum i to z kilku powodów. Po pierwsze na pewno ktoś poczuje się moją oceną urażony – a zdaję sobie sprawę, że te perfumy cieszą się całkiem sporym wzięciem. Pewnie zaraz usłyszę, że ch… się znam, bo ten perfum pachnie zaje…..!  – no cóż, co kto lubi… Tyle, że nie wyobrażam sobie, by obawa o zachowanie konwenansów, rzutowała na moją rzetelność – wszak o ocenie końcowej decyduje wyłącznie jakość materiału testowego. A bohater niniejszego wpisu jest tak szkaradnie i odpustowo zaaranżowany, że aż boli. Wreszcie nie da się ukryć, że siermiężna i dusząca woń tych perfum, była inspirowana (niestety nieudolnie i karykaturalnie) Le Male (z pewną modyfikacją, ale o tym za chwilę) i wywołuje u mnie mdłości i skojarzenia, z bazarowym sprzedawcą chińszczyzny wszelakiej – odzianym w ortalionowe dresy, oczojebną tombakową biżuterię i zawieszoną wokół bioder zawieszką na gotówkę. Jak widzę socrealistyczny plakat z robotnikiem dzierżącym w masywnej dłoni kielnię lub młot – to wyobrażam sobie, że tak mógłby pachnieć, na balu przodowników pracy, gdy akurat nie stawia kolejnego domu, kładąc milion cegieł na godzinę.

Ziejąca od tych perfum ordynarność, siermiężność i kompletny brak polotu – wybitnie konweniują z poziomem dezodorantów po kilka złotych. Przy poziomie wykonania Cuby Brown, taki Bruno Banani i mu podobne, to absolutna ekstraklasa i creme de la creme, najwyższych lotów perfumiarstwa. Moje dalsze rozterki dotyczyły sensu pochylania się nad czymś tak jawnie nawiązującego do wzorca, którym inspirowano Cubę Brown. Podobieństwo do JPG le Male nie jest wprawdzie uderzające – ale na tyle sugestywne, że po prostu nie może być w mym odczuciu przypadkowe. Wprawdzie zapach nie nawiązuje do Le Male formą flakonu (bardzo zresztą oryginalną), ani nazwą, zmodyfikowano też bukiet – ale kto zna Le Male (zwłaszcza jego tanie podróbki), nie będzie wstanie uciec od nasuwających się skojarzeń. Zastanawiam się też, czy cała seria nie pachnie podobnie?. Czyli jedna słodka tonkowa baza, modyfikowana nieznacznie w celu uzyskania odmiennej, ale wciąż popularnej konwencji?. Tyle, że w obliczu tortur, związanych z o obcowaniem z wersją Brown – nie mam najmniejszej ochoty tego weryfikować.

Abstrahując od podobieństwa do Le Male, o którym postaram się na chwilę zapomnieć – chyba rozumiem dlaczego ludzie tak bardzo lubią te perfumy. Wcale się im nie dziwię, gdyż jest to taniutki substytut, niezwykle popularnego, drogiego i podobającego się ludziom Le Male. No dobrze zostawmy Le Male w spokoju i uznajmy, że Cuba Brown, to rewolucyjny i przełomowy koncept, który zupełnie przypadkiem pachnie podobnie, co tłuczony w milionach flakonów, największy przebój od JPG. Poudawajmy, że tutejsza, upstrzona drewnem (z o dziwo wyczuwalnym sandałowcem) i przyprawami, sprawiająca wrażenie „tytoniowej” aranżacja, jest w pełni suwerenna i tylko coś mi się uroiło. Tyle, że tu dosłownie czuć, że mowa o produkcie za najwyżej 20 złotych. Taniość dosłownie bije od przesyconego duszącą słodyczą i szkaradnie brzydkimi, przyprawowo drzewnymi dodatkami – wybitnie monotematycznego, ciężkiego niczym kowadło serca tych perfum i żadne lokowanie produktu tego nie zmieni. Choć jak na ironię, ostatnio wąchałem jakiś „wynalazek” do złudzenia przypominający samą Cubę, więc nawet zapachy inspirowane mogą doczekać się naśladownictwa… 🙂

Mamy tu do czynienia z upojną, przesyconą, ciężką i przytłaczającą, pseudo karaibską słodyczą (dominują kardamon, kwiaty, tytoń, tonka, drewno sandałowe i wanilia). Głęboką i bezsprzecznie męską i na swój sposób intrygującą, dzięki nieco szorstkiemu i zlewającemu się w bezkształtną całość, aspektowi drzewno przyprawowemu. Wreszcie na tyle miłą i wyczuwalną dla nosa (bo słodkie i daje ponad dobę), że wcale się nie dziwię iż tylu mężczyzn (mniej lub bardziej świadomie) sięga po ten z zapach, z autentycznym uwielbieniem. Ileż to razy stojąc w kolejce do kasy, wchodząc do windy lub idąc ulicą, czuję tę specyficzną woń. Niezdatny do ominięcia ogon, wlecze się za idącym pół kilometra przede mną jegomościem – roztaczającym tę niemożliwą do zignorowania woń…

Są w różnym wieku, choć przeważają mężczyźni dojrzali, nierzadko pod 50-kę i lepiej, ubrani raczej niezobowiązująco i często na sportowo. Nie mam im za złe, że pachną akurat tak, bo pewnie żona, albo dziewczyna wybrały dla nich ten zapach i jestem pewien, że nawet nie wiedzą, czym pachną w oryginale. Zresztą niespecjalnie ich to obchodzi, bo i wymagania mają niewielkie. Po prostu chcą fajnie lub w swym mniemaniu atrakcyjnie pachnieć i trudno mieć do nich o to pretensje – szczególnie iż z dwojga złego, lepiej że pachną tym, niż gryzącym odorem potu. Pretensje można mieć jedynie do producenta, który zastosował tani chwyt, aby zyskać popularność, odcinając kupony od czyjegoś wizjonerstwa i zrobił to przy użyciu najtańszych składników. Teraz już wiecie, skąd się bierze mój wysoce ambiwalentny stosunek do tych perfum. Zapach broni się bardzo przyzwoitymi parametrami jakościowymi – tym niemniej fatalne wrażenia estetyczne, związane z jego massmarketowym bukietem, skutecznie niwelują wszelkie pozytywy.

Po prostu nie jestem w stanie wydać pozytywnej noty czemuś, co w mym odczuciu jest po prostu siermiężnie wykonanym naśladownictwem. Jeśli komuś tu należy się uznanie, to Francisowi Kurkdjianowi, który jest autorem oryginalnego konceptu i jakże ostatnio modnej stylistyki „a’la Le Male” – a nie marce, która jedynie bazuje na jego dorobku. Oczywiście jak wspomniałem na początku, podobieństwo nie jest dosłownie, bo wzorcową koncepcję Kurkdjiana, opartą na bobie tonka i kwiecie pomarańczy – uzupełniono drewnem sandałowym i akcentem tytoniowo przyprawowym. Nie zrozumcie mnie źle, to naprawdę nie pachnie tragicznie, a w dodatku ma parametry zdolne zawstydzić nie jeden wysoko lokowany mainstream. Niestety na kilometr wieje od tych perfum tandetą i taniością – gdyż co czuć, robią je z naprawdę podłych jakościowo składników. W rezultacie bliskie i długotrwałe obcowanie z tą „wysublimowaną” kompozycją, wywołało u mnie mdłości i efekt coyote ugly*. Perfumy mają niewątpliwie oryginalny flakon, kształtem i nazwą nawiązujący do słynnych kubańskich cygar – ale ich karykaturalny i wynaturzony bukiet nie ma nic wspólnego, z choćby Habanos od Royal Crown.

*masz ochotę odgryźć sobie uwięzioną we wnykach łapę, tfu spryskaną nimi dłoń – byleby jak najszybciej uwolnić się od ich zapachu…

Zwalisty, ciężki, odurzający i przytłaczający bukiet dominuje i naznacza nosiciela niczym kamienny menhir. Nie sposób tę woń zignorować i od niej uciec. Jest tak wszędobylska i do tego męcząca, że przeniknie wszędzie – na długo pozostawiając ślad bytności używającej tych perfum osoby. Tyle, że nie ciężar i dosadność bukietu odrzuca mnie od tych perfum, lecz ich potwornie toporne wykonanie. Jestem w stanie przymknąć oko na podobieństwo stylistyczne do Le Male, w końcu tu i tu dominuje tonka, co w przypadku coraz węższego wianuszka dostępnych składników – wydatnie utrudnia stworzenie czegoś naprawdę oryginalnego. Cubę Brown pogrąża jej toporność i zwalistość, zwłaszcza gdy ktoś z nimi przesadzi. A o przesadę nietrudno, bo draństwo jak na swą śmiesznie niską cenę jest niemiłosiernie trwałe i drapieżnie nośne. Wierzcie mi, na ziemi nie ma takiego mrozu, który powstrzymałby molekuły tych perfum, od poderwania się nad skórę.

Nos: nikt się nie przyznał

projekcja: mordercza

trwałość: gigantyczna

Głowa: bergamotka, grejpfrut, jabłko, śliwka
Serce: kardamon, cynamon, pieprz, jałowiec
Baza: wanilia, drzewo sandałowe, rum, piżmo