Parfum d`Empire – Yuzu Fou, czyli rozgrzewająca świeżość…

Wiem, że aura za oknem nie sprzyja noszeniu kipiących świeżością kompozycji – ale odkopując wczoraj przykurzoną próbkę z Parfum d`Empire – Yuzu Fou, nie mogłem się powstrzymać i uległem zapamiętanemu urokowi tych perfum… tym bardziej, że Yuzu Fou to tylko z pozoru banalny, letni świeżak i jego noszenie jesienią sprawia niesamowitą przyjemność, o czym sam się dziś przekonałem…

Owoce yuzu to rodzaj cytrusów, mających bardzo cierpki, podobnie jak limonka smak, posiadają niewiele miąższu i masę pestek – zaś szerzej znane i stosowane są głównie w kuchni i kosmetyce dalekowschodniej… w perfumiarstwie, podobnie jak bergamotka – są szczególnie cenione za swą grubą i pomarszczoną, wysoce aromatyczną i bogatą w olejki eteryczne skórkę… Yuzu yuu – (yuu – jap. wrzątek, gorąca woda), to japoński, bardzo popularny w okresie zimowym rodzaj rozgrzewająco inhalującej kąpieli – a woń Yuzu Fou równie wybornie udrażnia i oczyszcza przytkany nos…

Zapach startuje świeżym, zielonym, lekko trawiastym akordem świeżych roślinek, łodyżek, owoców tropikalnych i aromatycznych, dziwnie odmienionych cytrusów – zmiksowanych wraz ze swoją bogatą w wonne olejki skórką… z czasem krzywa jego projekcji i animuszu zaczyna stopniowo opadać, do głosu dochodzi też coś lekko pikantnego – na podobieństwo świeżo tartego imbiru oraz szczypta wytrawnej werbeny i odrobina olejku neroli, dodającego kompozycji powagi i donośności… czuć w nim niszowe zacięcie rodem z E’au d’Hadrien Annick Goutal i Bowling Green Beene – przede wszystkim czuć w początkowej i środkowej fazie ciężką rękę Corticchiato… w jego wydaniu nawet uczestnik zlotu anorektyków, przypomina Conana Barbarzyńcę… 🙂 po kilku godzinach, zapach robi się bardzo blisko skórny – wybrzmiewając jedynie cichutkim akcentem cedru – zupełnie niepodobnym do zasadniczo dosadnej stylistyki Parfum d’Empire…
ekhm, pardon – zapomniałem, że to z definicji świeżak… 😉

Zapach, pomimo iż nie powala trwałością, jest jednym z najbardziej uniwersalnych i wyrazistych świeżaków jakiego dotąd poznałem… potrafi być lekki, zwiewny, porażający świeżością cytrusów i młodych, soczystych roślin – a jednocześnie potrafi być aromatyczny, lekko pikantny (jakby imbirowy) i rozgrzewa wonnymi olejkami… w jednej chwili z cytrusowo trawiastego świeżaka na upały, ewoluuje do nieco bardziej esencjonalnego naparu z grubych skórek cytrusów, imbiru i delikatnie zaserwowanego neroli… wpierw chłodzi, a następnie koi swym rozgrzewającym ciepłem i choć na pierwszego niucha to lekka kompozycja z gatunku cytrusowych świeżaków – banałem bynajmniej nie jest i z powodzeniem można się na nią targnąć, również jesienią…

reasumując: niebanalny świeżak na każdą porę roku… odważna i zaskakująco zmienna kompozycja, z gatunku cytrusowych świażaków – o bardzo uniwersalnej charakterystyce… wprawdzie trwałością nie powala, ale na projekcję i brak egzotycznego zacięcia nie sposób tu narzekać…

przypomina mi: dalekowschodnia wariacja, będąca egzotycznym odpowiednikiem rozkosznego E’au d’Hadrien Annick Goutal i obdarzona w początkowej i środkowej fazie animuszem zbliżonym do Bowling Green Beene… choć do charyzmy i płomiennego zacięcia Tokyomilk – Lotus Sake bardzo Yuzu Fou daleko…

2008

Marc Antoine Corticchiato

Głowa: kumkwat, gorzka pomarańcza, yuzu, mięta,
Serce: bambus, imbir?, werbena cytrynowa, cedr,
Baza: neroli, białe piżmo,