Lalique – Encre Noire Man

Dzień ustępował z wolna nadchodzącej niechybnie nocy… robił to niechętnie, opóźniając niemiłosiernie to co nieuniknione… jakby wiedział co niedługo nastąpi… ostatnie promienie słońca, niczym ostatni obrońcy na murach obronnych, odpierają niekończące się fale napastników… porażka jest nieunikniona, ale honor rycerza nie pozwala się poddać… wieczorne promienie słońca konają więc w agonii… na wszystkim kładzie się mrok…

Ostatnie promienie znikają w gęstwinie lasu, wydając ostatni niemy krzyk… jakby mówiły jin-jang… noce i dnie… ten cykl trwa bez końca od zawsze… ale świt będzie znów nasz – wyszeptał ostatni promyk światła – zmiażdżony ciężarem nocy…. choć nieznośny żar lejący się z nieba i palący na popiół wszystko co żywe znikł za horyzontem, to jednak uporczywe fale gorąca nie ustępują… gorąc tłoczony za dnia w każdy kamień i drzewo teraz o zmroku uwalnia się tworząc nieprzyjemną, malaryczną aurę…

Parność i duchota, ściskająca za krtań i wyciskająca na skórę siódme poty nie pozwala swobodnie oddychać… nawet ptaki zamilkły w oczekiwaniu przebudzenia jego…
w tą nieznośną duchotę mało kto ma ochotę się ruszać, gdyż każdy najmniejszy wysiłek sprowadzał na umęczone upałem ciało strugi potu… koszule nieprzyjemnie sklejają się z ciałem…. jakież to szczęście, że nieumarli się nie pocą….

Nie obchodzi ich również upływający czas, to też Laszo nieśpiesznie wybudził się z letargu – tego, w którym trwa za dnia od setek lat… zresztą gdzie ma się śpieszyć syn nocy, którego wieki temu obdarowano okrutnym darem nieśmiertelności… czy tęsknił za dniem i słońcem?  raczej nie, bo wspomnienia ostatniego świtu są odległe o tysiące mil nawet dla jego pamięci…  Od najmłodszych lat świt kojarzył mu się z rannym wstawaniem i pędzeniem bydła na pastwisko… irytującym pokrzykiwaniem matki, próbującej zapanować nad liczną dziatwą stłoczoną w ich malutkim domku, która stawała się nieznośna w oczekiwaniu na kolejny powrót ojca z zamku wielkiego Bojara…
To właśnie ten wielki pan na zamku w Osucze na zawsze odmienił życie młodzieńca….

Laszo miał zaledwie 15 wiosen, gdy ojciec stwierdził, że jest już wystarczająco duży, by pomagać mu przy intratnych zleceniach snycerskich, mających uprzyjemnić dla oka zimne wnętrza rezydencji Bojarów… młodzieniec czuł się na zamku nieswojo… ta przerażająca wyniosłość budowli i panujący nawet latem przejmujący chłód kamieni przyprawiały go o gęsią skórkę za każdym razem, gdy wyskakiwał z wozu na zamkowym dziedzińcu… nie było tu śpiewu ptaków, innych dzieci do zabawy, ani żadnej ze znanych mu atrakcji, którym lubił oddawać się w rodzinnych stronach… przez cały czas pobytu na zamku odczuwał niepokój… po jego plecach przemykały dreszcze za każdym razem, gdy słyszał w nocy przejmujący skowyt zawiasów otwieranych drzwi i trzeszczącą podłogę nad izbą w której z ojcem sypiali…

Ojciec nie podzielał niepokoju syna i patrzył na niego podejrzliwie, gdy młodzieniec wolał pozostać w komnacie, miast spacerować po licznych dziedzińcach, ogrodzie przyozdobionym misternie pociętymi krzewami sprowadzonymi tu z różnych stron świata i niekończącymi się krużgankami… Chłopiec nie mógł wyzbyć się wrażenia, że ktoś go cały czas obserwuje…. nawet gdy nerwowo odwracał się za siebie, szybko przemykając korytarzami, zawsze zdawało mu się, że widzi za sobą cień… niewidzialne ślepia śledziły każdy jego ruch… nocą wtulał się w ojca i zaciskając z całych sił powieki modlił się o rychłe nadejście snu…

Pewnej nocy, gdy prace nad zdobieniami dobiegały w zasadzie końca, wydarzyła się niespotykana dotąd rzecz… zaszczycił ich swą obecnością sam wielki pan!… nigdy wcześniej go nie widzieli z tak bliska, nigdy do nich nie przemówił, to też zdziwienie ojca i syna było przeogromne, gdy nagle za ich plecami wyrosła potężna sylwetka Bojara we własnej osobie…. wyrósł jak z pod ziemi i nakazując im gestem powstanie z klęczek i uśmiechnął się nieznacznie…. Był mężczyzną o imponującej posturze…. wysoki, barczysty, co jeszcze mocniej podkreślała ciężka peleryna zwisająca do samej ziemi… Z jego twarzy o ostrych rysach twarzy bił niespotykany majestat… długie czarne włosy spływały po bokach jego twarzy, podkreślając nieskazitelność i bladość jego skóry…. i te oczy….. czarne jak węgle i błyszczące niczym tafla wody… jego głębokie, przeszywające spojrzenie hipnotyzowało….  z tych oczu wyzierała głębia toni jeziora… lodowaty chłód, któremu nic i nikt nie mogło się oprzeć… Laszo nie był w stanie znieść dłużej tego lodowatego spojrzenia pana zamku i z niewymowną ulgą wbił wzrok w posadzkę… 

Bojar pochwalił ojca za talent z jakim przeobraża te surowe mury w godną królów komnatę i wyraził zdziwienie, że pracujemy do tak późna…. ojcu oczywiście zależało na jak najszybszym zakończeniu prac i powrocie do domu jeszcze przed żniwami, stąd wydłużony dzień pracy do późnych godzin nocnych… Bojar słuchał wywodów ojca o planowanych zmianach wystroju, jednak zdawał się kompletnie tym niezainteresowany, był jakby nieobecny…. zupełnie jakby jego nagłe pojawienie się miało z goła inny cel… po dłuższej chwili przerwał pochłoniętemu wywodem ojcu przez znaczące podniesienie dłoni i rzekł jakby od niechcenia…..

– wiem mistrzu, że twoja praca jest ważna i nie mam sumienia odrywać cię od rzemiosła, jednak zapominasz, że twój syn to w sumie jeszcze dziecko…. pracuje z tobą od rana, a zapewne wieczerzy jeszcze nie jadł…. zresztą to już pora gdy młodzieńcy w jego wieku powinni odpoczywać….
Ojciec speszony zarzutem Bojara natychmiast kazał mi udać się na spoczynek, jednak Bojar dał ramieniem znak bym się zatrzymał i rzucił…
– biedaku, pewnie nie jadłeś nic ciepłego przez cały dzień i mizernie coś wyglądasz… pójdź zatem chłopcze ze mną do jadalni, gdzie właśnie północek podano… nie lubię jadać w samotności, a ty opowiesz mi o waszych stronach….

Onieśmieleni tym niespodziewanym zaszczytem, który spadł na nas tak nagle, aż zaniemówiliśmy…. ojciec kłaniając się w pas zapewniał, że to zbytek łaski, a ja nie wiedziałem cóż mam począć w tej sytuacji…. Bojar jakby wyczuwając mój lęk i wahanie, objął mnie po ojcowsku ramieniem, a drugą dłonią w zapraszający sposób wskazał korytarz prowadzący do swych prywatnych komnat…. idąc korytarzem obok tego potężnego męża okutego w stal i obwieszonego ozdobami ze złota będącymi atrybutami jego władzy, nie mogłem wyjść z podziwu, jak mogliśmy go nie usłyszeć w tym żelastwie, gdy się do nas zbliżał…. no właśnie, przecież w tym stroju to niemożliwe by przejść niezauważonym…

Dalszych rozterek Laszo już nie zdążył przemyśleć, gdyż z chwilą gdy strażnik zatrzasnął za nimi ciężkie okute drzwi, na jego karku zacisnęła się dłoń, a druga schwyciła go mocno za głowę…. uścisk był tak silny, iż miał wrażenie, że zmiażdżono mu wszystkie kosteczki…. trwało to ułamek sekundy gdy poczuł potężny ból i uścisk zębów na swej szyi… Bojar wbił swe usta w szyję chłopca tak szybko, że ten nie zdołał wydać z siebie nic poza zduszonym jękiem… W głowie słyszał uspakajający głos Bojara, nic się nie bój… nic ci się nie stanie…. zachowaj spokój chłopcze, a zostaniesz wynagrodzony….
Laszo trwał w otępieniu przez nieokreślony czas który wydał mu się całą wiecznością… czuł postępującą bezwładność wszystkich kończyn i niebywałą ociężałość…. ostry ból na szyi i ramionach ustąpił, albo przynajmniej chłopiec przestał go odczuwać… pojawiła się błoga senność i uczucie tępego zobojętnienia… czuł resztą świadomości, że Bojar nadal trzyma go w ramionach, jednak nie był to już ucisk sokoła porywającego swą zdobycz, lecz delikatne niemal matczyne utulenie w ramionach… Laszo miał wrażenie, że wisi w powietrzu… unosi się wysoko nad posadzką i trwa w tym dziwnym stanie…. jakby zawieszenia…. pomiędzy życiem, a śmiercią… a Bojar nadal łapczywie pił…. Laszo stracił przytomność….

Przebudził się w ogromnym łożu z baldachimem w komnacie bez okien… było przejmująco zimno… naciągnął na siebie mocniej wyszywaną złotem kołdrę… był przytomny, ale nadal lekko otępiały… słyszał wyraźnie głos Pana zamku tłumaczącego mu spokojnie co się stało… Chłopiec poderwał się na łóżku i nerwowo rozejrzał wokół, ale pana zamku nigdzie nie było…. wówczas zrozumiał że to co słyszy jest tylko w jego głowie…. nie tyle zrozumiał, co Bojar usłyszawszy jego wystraszone myśli utwierdził go w tej myśli i prosił o spokój i wysłuchanie co ma do powiedzenia… Laszo myślał, że to sen… okrutny koszmar z którego nie mógł się obudzić…. nie wie jak długo Bojar przemawiał… ale chłonął każde jego słowo poddając się jego woli… Bojar mówił o wspaniałym darze…. z chwilą gdy chłopiec skosztował krwi z jego nadgarstka otrzymał życie wieczne…. nigdy nie zazna starości, bólu i śmierci… szkoda tylko że nie wspomniał o niewyobrażalnym palącym pragnieniu, którego nie było w stanie ugasić całe wino tego świata…

Wkrótce nauczył się zaspokajać swe pragnienie… wpierw z kielicha podawanego przez Bojara, potem polując samodzielnie…. Jego wzrok, węch i słuch wyostrzył się wielokrotnie… z czasem opanował sztukę czytania w ludzkich umysłach…. ach ileż paskudztw i plugastwa się nasłuchał… z czasem nauczył się przemawiać w myślach do swoich ofiar… uspokajać je i wyciszać… obiecując że nic im się nie stanie…. oczywiście to był tylko blef, ale przynajmniej gdy przestawali krzyczeć i milkły ich myśli, mógł spokojnie się nasycić…

Lata spędzone na zamku Bojara pozwoliły mu zrozumieć czym się stał, istotą wyższą… wyrobić sobie instynkty i zachowania niezbędne do przetrwania ich gatunku…..
stosunkowo łatwo pojął, że musi jeść by żyć, to też skrupuły szybko minęły… tym bardziej, że na swe ofiary wybierał zwyrodnialców, morderców i prawdziwych niegodziwców… nie było trudno wyłowić ich nawet w mroku nocy… wampiry widzą inaczej… a z ludzkiej aury można wyczytać wszystko…  otrzymał życie wieczne i wieczną młodość…. dopiero to było gorzkie, złudne i okrutne…. patrzeć jak wszystko co znasz i kochasz przemija, starzeje się i umiera… a ty wiecznie trwasz… samotny w wieczności…
Jedną z rzeczy, które dość szybko wychwycił, był fakt, że tacy jak on nie są bezpieczni pomimo swej nieograniczonej siły i mocy, i to bez względu na swoje urodzenie…. nim zaczęto podejrzewać dlaczego pomimo swych dwudziestu kilku lat nadal się nie goli i zachował chłopięcą fizjonomię… wiedział, że musi opuścić wielki zamek…. ale przede wszystkim dlatego, że wampiry są samotnikami z silnie zarysowanym instynktem terytorialnym…. Bojar nigdy mu nie powiedział dlaczego wybrał właśnie jego… Laszo opuścił zamek pewnej nocy tak jak młode ptaki opuszczają swe gniazda… instynktownie…

Tułał się po okolicznych księstwach i grodach, wielokrotnie zakładał nowe domostwa – pamiętając udzieloną na odchodnym radę Bojara, by często je zmieniać … Przez pierwsze dwieście lat odczuwał telepatyczną wieź ze swym mentorem i…. ojcem… potem nagle ta więź znikła… zrozumiał, że pan zamku odszedł…. sam na własną prośbę  – zmęczony „błogosławieństwem” wiecznego żywota, lub też stał się zbyt nieostrożny…. nieważnie…. nie było mu go żal… w końcu zamienił jego życie w niekończące się piekło….

Laszo nieustannie przemieszczał się i wykorzystywał swoje fenomenalne zdolności by przeżyć i zgromadzić majątek na tyle duży, by zapewnić sobie odpowiednie warunki do bezpiecznego trwania…. w końcu jednak ościenne krainy zaczęły pogrążać się w wielkiej wojnie, więc chłopak zrozumiał, że już pora osiąść w bardziej bezpiecznym miejscu…. wybrał Nowy Orlean… tu nikt nie patrzał na niego podejrzliwie, bo to miasto pełne przyjezdnych, przybłęd i wszelakiego elementu żyło własnym karnawałowym rytmem…. tu noc nigdy nie zapadała w sensie staro europejskim… zabawa, hulanki i swawole trwały do bladego świtu…. oj tu Laszo mógł się wreszcie wybawić… nie wzbudzając absolutnie żadnych podejrzeń co do swojej osoby… nikt o nic nie pytał… a jedzenia nigdy nie brakowało… i nikt specjalnie się nie zastanawiał nad tajemniczymi zwłokami znajdowanymi co rusz w podejrzanych zaułkach miasta….

Teraz opuszczając swą samotnię co noc, już nie musi wyłącznie rozpamiętywać przeszłości… żyje chwilą obecną…. choć nieco znużony, dalej uprawia tę maskaradę… stojąc na balkonie swego domu – chłonie w swe nozdrza zapach nocy…. lepki, gorący i przesycony wieczorną wonią kwiatów z ogrodu… pomimo duchoty i nieznośnej wilgotności powietrza jego koszula pozostaje sucha…. skóra chłodna i biała jak papier… upał uporczywie doskwierający wszystkim kompletnie mu nie przeszkadza….
Lekki jak mgiełka powiew wiatru pchnął w jego nozdrza mdłą woń zastałej wody z niedalekiego lasu mangrowego… butwiejące rośliny i stojąca woda… istna wylęgarnia komarów…. jego jednak nic nie kąsa…

Ta mdła, woń bagnistej wody przywiana przez wieczorny wiatr miesza się z zapachem traw, kwiatów i ciepłem bijącym od nagrzanego dziennym słońcem drewnianego tarasu….
Wiatr się zmaga, a po niebie przetaczają się ciemne obłoki… znak to, że za niedługo będzie burza… lepka od wilgoci stęchlizna wisząca w powietrzu co rusz jest wzbogacana o nowe wonie przynoszone z coraz częstszymi i silniejszymi powiewami wiatru….. powietrze robi się coraz bardziej rześkie i chłodne…. pora zmienić koszulę – pomyślał…. co prawda nie jest przepocona, lecz przesiąknięta stęchlizną zamszowej wyściółki jego samotni… potem trochę różu na policzki, by tchnąć odrobinę życia w jego zimne, posągowe oblicze i już można się przespacerować ulicami miasta i zerknąć co dziś mamy w karcie dań….

Tak właśnie pachnie Encre Noir… mroczną, tajemnicą i gorącą nocą, w którą spowito Nowy Orlean…. Niesamowita woń przyprawiająca o dreszcze i ciarki na plecach…. Nie jeden nos odbywający dziewiczą podróż w tę kompozycję ucieknie w popłochu… Woń wilgoci i ziemi…. tajemnicza kompozycja utkana z wetiwery tak mrocznej i czarnej jak dusza wampira…

Lalique – Encre Noir to bardzo specyficzna woń… ciężka i trudna w interpretacji… więc wybaczcie ten przydługawy wstępniak i jego teatralny wydźwięk, ale ten zapach zasługuje na szczególną oprawę… to doskonały zapach dla kogoś, kto gardzi banalnymi świeżakami, kwiatowymi słodkościami i tandetą skleconą na bazie słupków ankieterów… Encre Noir nie jest grzeczny, milusi ani słitaśny… to zapach indywidualisty i marzyciela w jednym… prawdziwie niszowy, charyzmatyczny zapach, który ktoś zupełnie przypadkowo postawił na półce w perfumerii sieciowej… według prawideł rynku, powinien raczej zasilać szeregi zapachów sygnowanych na rynek niszy….

Encre Noir łamie stereotyp, że sieciówki i znane domy mody oferują zapachy łatwe i sztampowe… gwarantuję Wam, że odbywając pierwsze chwile z tym dość trudnym zapachem w lot zrozumiecie co mam na myśli… mnie uwiódł od pierwszego niucha…. jest szlachetnym arystokratą o sile obezwładniania otoczenia, porównywalnej z M7 od YSL, jednak nie tak liniowym jak M7… ten zapach jest jak odwieczna wojna pomiędzy światłem a nocą… zimno, mrok i tajemnica vs. ciepło, przytulność i żar, który kotłuje się na skórze…

Ta kompozycja od Lalique to prawdziwe arcydzieło…. zaskakuje i konsternuje swą dyskretną, wyniosłą kompozycją… łamie stereotypy i wyczynia na skórze nieprawdopodobne rzeczy… czy chłodny, dostojny i ciężki zapach może być jednocześnie ciepły i zielony? otóż może... Do tego dochodzi bardzo dobra projekcja z subtelnym ogonem i trwałość do 10 godzin…. ta kompozycja naprawdę intryguje…. Z racji swego dekadenckiego klimatu, raczej lepiej sprawdzi się w chłodniejsze pory roku i na wieczór…

Pachnidło zamknięto w niezwykle sugestywnym i pasującym jak ulał do jego charakteru flakonie…. Czarne masywne szkło w formie kwadratu o równych bokach przypominające nieco kałamarz – doskonale oddaje klimat zawartości… Dyskretny biały napis Encre Noir (w identyczne flakony ubrał ostatnio swoje zapachy Eisenberg i mam nieodparte wrażenie, że „pożyczył sobie”  nie tylko kompozycje zapachowe innych wytwórców w najnowszej kolekcji) informuje nas skromnie co jest zawartością kałamarza… Zwieńczeniem jest minimalistyczny drewniany korek imitujący drewno Wenge… (sprawdziłem, że to tylko bejcowane drewno), ale całość wygląda bardzo gustownie i solidnie…. Całość została zapakowana w bardzo solidny kartonik z czerpanego papieru wysokiej jakości… oczywiście w matowej czerni….

Jeśli jesteś niepoprawnym romantykiem, samotnikiem, indywidualistą albo Emo, to ten zapach jest dla Ciebie stworzony….

głowa: cyprys, frakcja wetiweru, frezja?
serce: wetiwer burboński, wetiwer haitański
baza: piżmo, drewno kaszmirowe