Viktor & Rolf – Antidote

Przyznam otwarcie, że ten zapach od dawna był dla mnie olfaktorycznym wyzwaniem, którego długo bałem się podświadomie podjąć… oddalałem to co nieuniknione bardzo długo, jednak w końcu zebrałem siły i postanowiłem zmierzyć się z tym demonem…
a w sumie absyntową wróżką na prochach i niemiłosiernym kacu…
oto Viktor & Rolf – Antidote
Wielokrotnie podchodziłem do tego zapachu, o różnych porach dnia i roku, licząc na odkrycie drzemiącego w nim potencjału, ukrytej głębi, drugiego dna…. czegoś co mnie w w nim pozytywnie zaskoczy, poruszy mną… powiem wprost – nie znalazłem…

Zapach przemawia do mnie spokojnie, monotonnym, spokojnym tempem – ale czuję się niepewnie i speszony, jak obcokrajowiec zatrzymany przez fińską drogówkę… gliniarz coś do mnie mówi w kakofonicznym, barbarzyńskim dialekcie ludzi północy… nie jestem w stanie wychwycić nawet pojedynczych słów z jego monologu…
policjant jest spokojny, próbuje coś mi wytłumaczyć, ale trudno zebrać mi myśli… czuję się jak ogłuszony bardzo bliskim wybuchem silnej petardy… pisk w uszach… słowa docierają do mnie przytłumione, jakby z oddali… odbijają się echem jak szepty od ścian głębokiej studni… dotykam swojej twarzy, czuję ciepłą, mokrą lepkość i instynktownie rozcieram ją palcami dłoni… krew… kurcze, czy ja… ja… miałem wypadek?

Nie ogarniam tego zapachu… jest bardzo złożony, przesycony aromatycznym bogactwem, z którego go namieszano – ale jednocześnie jest słabo czytelny w odbiorze…przytłumiony, zagmatwany i niejasny… to w sumie dziwne, bo lubię zapachy złożone, które zaskakują i pląsają w rytmie coraz to nowych akordów, które odgrywają swoje role na mojej skórze – ale Antidote jest dziwny…
jest jak niepokojące szepty i tajemnicze głosy kołatające się pomiędzy myślami człowieka na haju… zawieszonego gdzieś pomiędzy przytomnością umysłu, a kompletnym odjazdem… na granicy postradania zmysłów…

Antidote wzbudza u mnie niepokój… nie jest kompozycją krzykliwą, jest dyskretny, stonowany i powściągliwy…. ośmielę się wysnuć tezę, że przy bogactwie jego nut, powinien mnie porwać i zaskakiwać na każdym kroku i w każdej swojej fazie, a tym czasem czuję znużenie i znudzenie jego obecnością… rozłożył się dekadencko na moim ciele, jest niemrawy, stateczny i nazbyt powściągliwy – pomimo ogromnej mocy nut, które w nim drzemią…

Co jest nie tak z tym zapachem? albo co jest nie tak ze mną? imponujący skład, brak nut zapachowych za którymi nie przepadam…. ale kompletnie tego bogactwa nie czuję… zapachowi brak wyrazistości i mocy określania się…. coś ciągle się sączy z nadgarstka, ale niemrawo, nieśmiało i nieczytelnie… pomimo obecności kilku naprawdę silnych akcentów zapachowych – sinusoida zapachu jest ucięta, jakby wstrzymana przez niewidzialną barierę… przypomina to źle ustawiony equalizer audio… wszystkie częstotliwości są płaskie i obcięte na jednym równym pułapie… nic się nie wybija, żaden składnik nie wychodzi jednoznacznie na prowadzenie nawet przez chwilę…

Sprawia to wrażenie wymuszonej liniowości… przypomina żołnierzy podczas apelu ustawionych w równym szeregu… nic się u nich nie wyróżnia… wszystko ma być jednolite, monotematyczne i wysoce powtarzalne… armia klonów…
własne zdanie i indywidualizm jest niedopuszczalny… to trochę kuriozalne, bo przecież mówimy o perfumach do diaska! nie można sztucznie narzucać, by każdy wątek zapachowy pachniał tylko na określonej płaszczyźnie i z precyzyjnie określoną mocą… to nienaturalne i sztuczne….

Otrzymaliśmy zwarty monolit ułożony z ociosanych wedle jednego wzorca elementów… ten szereg żołnierzy czekających na apel wygląda groteskowo…. część obdarzona nieco niższym wzrostem stoi na skrzynkach, taboretach albo na palcach – gdy tymczasem reszta się garbi, zgina i przykuca…. dobrze, że nie urąbano im w połowie wysokości głów…. ale za to wszyscy są jednego wzrostu 8)
czy o taki efekt chodziło autorom?

Zapach pomimo imponującego spisu nut nie posiada wyraźnego podziału na poszczególne akordy… zaczyna się dość żywo, intensywnie, ale z odejściem cytrusów, które również drakońsko utemperowano – przechodzi w serco-bazę, pozbawioną duszy, kolorytu i bogactwa składników, które biorą w niej udział… nie czuję tu ani jaśminu, ani muszkatu, ani geranium, ani skóry, ani kadzidła….
a przecież to tak charakterystyczne i indywidualne ingrediencje… wszystko zlewa się w lekko mdlącą, słodką i płaską mieszaninę pozbawioną wyrazistego oblicza…. coś dzwoni pachnie, ale nie wiadomo do końca co i z jakiego kościoła zapach dolatuje…

Widzieliście twarz tego blondaska, ze świetnej bądź co bądź reklamy plakatowej?
Reklama sugeruje wielowymiarową, ulotną, tajemniczą i mroczną kompozycję dla indywidualistów… a tym czasem zapach jest nazbyt utemperowany, liniowy do bólu, słabo wyrazisty i niemrawy… jest podobny do typu urody tego modela… delikatny, pozbawiony cech szczególnych, blady i bez wyrazu… zapamiętalibyście tę twarz mijając ja w tłumie?

Flakon…cóż prostota jest piękna…
anemicznie zielonkawy kolor cieczy wskazuje, że zawartość jest taka jak i sam zapach… bez polotu, charakteru i kolorytu… kolor jest równie nieśmiały i nieczytelny jak sam zapach…. a szkoda, bo spis nut zapowiadał prawdziwą olfaktoryczną orgię… Podbarwioną na zielono ciecz zamknięto w prostym, klasycznym flakonie o ciekawie oszlifowanych krawędziach, nadając mu kształt nawiązujący do karafki z babciną nalewką…
zwieńczeniem jest czarny plastikowy korek imitujący odciśniętą w wosku pieczęć ze znakiem marki i fikuśnym zaciekiem…. coś na wzór pieczęci z herbem, którymi zabezpieczano przed stuleciami zawartość poufnej korespondencji…  opakowanie zewnętrzne wypadło pod tym względem dużo lepiej niż sam flakon, którego czarny lśniący kolor sprawia wrażenie nazbyt kontrastowego i zalatującego tandetą… ale to wina tworzywa, którego użyto i dziwnego zestawienia kolorystycznego, które tworzą razem z flakonem…

Głowa: bergamotka, pomarańcza, kardamon, mięta, grejpfrut
Serce:  jaśmin, cynamon, gałka muszkatołowa, fiołek, frezja, kwiat pomarańczy, geranium, lawenda
Baza:  paczula, drewno sandałowe, irys, bób tonka, ambra, wanilia, cedr, piżmo, mech dębowy, kadzidła, akordy skórzane