tegorocznych premier niewielkie podsumowanie – edycja 2012 (plus życzenia na końcu wpisu)…

Chciałbym na wstępie podkreślić, iż jest to bardzo subiektywne i niepełne zestawienie – gdyż wielu tegorocznych nowości niestety nie udało mi się poznać na własnej skórze… dlatego w niniejszym zestawieniu zabrakło kilku potencjalnych premier, głównie niszowych… inną mocno subiektywną kategorią są „największe rozczarowania roku„… tu postanowiłem wyróżnić kompozycje, które dosłownie zniszczono przeprowadzonymi potajemnie reformulacjami – choć w zestawieniu znalazły się też zapachy, które w efekcie zabiegu „odświeżania” niezbyt ucierpiały, a nawet zyskały… jest też kategoria ze specjalnymi wyróżnieniami dla kompozycji, które co prawda swoje premiery miały już lata temu – ale dopiero w tym roku miałem przyjemność je poznać… a ponieważ jest to mój osobisty ranking tegorocznych premier i są to zapachy niewątpliwie wybitne – dlatego pozwoliłem sobie wyróżnić je za całokształt…

w kategorii najlepsza męska, mainstreamowa premiera roku:

1 Guerlain – L’Homme L’Eau Boisée
2 Cartier – Declaration d’Un Soir
3 Loewe 7 – Natural

słówko komentarza do nominacji:
Guerlain to jedna z nielicznych marek, która wciąż stawia na jakość, charakter, szyk i klasę – a pojawienie się dość odważnego L’eau Boisee jedynie potwierdziło iż polityka marki nie uległa degradacji pod presją rynku… jest to zapach niewątpliwie szykowny, stonowany i zarazem bardzo oryginalny – pomimo iż bazujący na dość powszechnych nutach… to zdecydowanie najbardziej spektakularna tegoroczna premiera – stąd moja nominacja do tytułu najlepszego mainstreamowego męskiego zapachu anno domini 2012…

Cartier również wprowadził na rynek zapach na tyle świeży i ambitny, że gdyby nie odkrycie L’eau Boisee – zapewne Soir zostałby zwycięzcą niniejszego rankingu… oba zapachy reprezentują bardzo zrównoważony i wysoki poziom, zwłaszcza w kwestii parametrów technicznych – ale w mym odczuciu to Guerlain cechuje wyższa kultura i wszechstronność, stąd w pełni zasłużone miejsce drugie dla Soir…

Loewe przedstawiło z kolei odświeżoną wersję swojego największego od kilkudziesięciu miesięcy bestselleru, który pomimo znacznie zelżonego brzmienia – zdaje się być dużo mniej hermetyczny, dużo bardziej przystępny, a przez to sprawia o wiele więcej frajdy w noszeniu… mniejsze stężenie goździka wyszło Naturals zdecydowanie na dobre – gdyż dzięki temu prostemu zabiegowi zapach znacznie zyskał na prezencji i urodzie…

w kategorii specjalne wyróżniania:

1 Hermes – Voyage d’Hermes Eau de Parfum
2 Armani – Acqua di Gio Essenza
3 Dior – Homme Sport 2012
4 Diesel – Only The Brave Tattoo
5 Armani – Code Ultimate

słówko komentarza do nominacji:
Doskonale znany Hermes Voyage doczekał się wersji perfumowanej i pomimo iż jest to pewna forma reformulacji – szczęśliwie niezbyt przy nim majstrowano, przez co nic w nim nie sknocono… wersja EdP pachnie niemal identycznie jak EdT, zyskawszy jedynie nieco słodszego od pierwowzoru brzmienia… i dobrze, bo ideał trudno poprawić, za to bardzo łatwo zepsuć…

Essenza to kolejne wcielenie doskonale wszystkim znanego Acqua di Gio, a że zapach to wielce popularny, więc i emocje wywołuje spore… można go kochać, albo nienawidzić – ale nie sposób odmówić mu uznania za naprawdę przyzwoite parametry techniczne, poziom i prezencję kompozycji… Armaniemu udał się manewr, który wychodzi naprawdę rzadko i nielicznym, czyli poprawić coś co i tak było bardzo dobre – zręcznie dodając do dobrze znanej konstrukcji nutę świeżej zieleni, która przełamała i ożywała jego dość monotematyczny klimat…

Dior to pierwszy naprawdę wyśmienity zapach z dopiskiem „Sport” jaki miałem przyjemność poznać… swoista zielona wyspa, pośród bezmiaru ozonowo, wodno badylastych gniotów – o żenujących parametrach użytkowych i serwowanych na jedną modłę… zapach zaskoczył mnie bardzo przyjemnym, pomarańczowo imbirowym, dalece odmiennym od linii Homme brzmieniem, naprawdę dobrymi parametrami technicznymi – co szczególnie cieszy, zważywszy iż właśnie poddano go reformulacji…

Diesel natomiast zabłysnął w tym roku zapachem nie tyleż oryginalnym, co wielowątkowym… ciężko wymyślić coś odkrywczego i  świeżego w segmencie mainstreamowych słodziaków, zdominowanym przez niezliczone kopie One Million… firma postanowiła więc nawiązać do kilku zapachów jednocześnie, czyniąc z każdego akordu wyraźne nawiązanie do innej, dość dobrze znanej kompozycji… w ten sposób każdy w nim znajdzie dla siebie coś miłego…

Armani zaskoczył mnie w tym roku po raz kolejny… spodziewałem się kolejnego wykastrowanego z polotu i inwencji gniota – a tym czasem zostałem bardzo mile zaskoczony wersją Ultimate… zapach cechują naprawdę dobre parametry techniczne i w przeciwieństwie do pierwowzoru posiada wreszcie charakter… objawieniem ani przełomem bym go nie nazwał – ale uważam, że warto nagradzać przejawy powrotu do dobrej formy…

w kategorii najlepsza męska, niszowa premiera roku:

1 Amouage – Opus VI
2 Francis Kurkdjian – Oud
3 Arabian Oud – Hayati (traktowany jako unisex)

słówko komentarza do nominacji:
Amouage to kwintesencja niszy i orientu, odznaczająca się bezkompromisowym podejściem zarówno do jakości używanych składników jaki i jakości sygnowanych kompozycji… a tymczasem po genialnym Memoir i Honour Man nastała pewna uwierająca posucha… Interlude i Opus V nie zrobiły na mnie większego wrażenia, a wręcz poczułem się zawiedziony… jednak poznanie Opus VI w pełni przywróciło mą wiarę w markę oraz w niszę samą w sobie… oto znów stanąłem w obliczu kompozycji z wszech miar urzekającej, po prostu wybitnej i wzorcowo poprowadzonej… zapach wręcz powala kunsztem, złożonością i wyrafinowaniem formy – a jego parametry techniczne są w stanie nie jedną równie drogą niszę wpędzić w kompleksy… jeśli tak miałby pachnieć arabski raj, to kupuję własny dywanik, przechodzę na Islam i z przyjemnością zdetonuję się w Cupertino…

Oud, oud, oud, a co z tego oudu wynika? rynek w skutek mody na oud został dosłownie zalany kompozycjami nawiązującymi nazwą i formą do najmodniejszego w europie od kilku sezonów składnika… a pomyśleć, że na bliskim wschodzie jest czymś tak powszechnym i oczywistym jak piasek na pustyni… ten jednak zapach jest inny, czym zręcznie wymyka się zakusom wszechobecnej sztampy… to oud wręcz fantastyczny, wyartykułowany z niesamowitą finezją, złożonością i charyzmą płynącą wprost z wyżyn, na które wspiąć się może jedynie nos wybitny… na przykład Francis Kurkdjian, koniec, kropka…

Arabian Oud to marka zupełnie w europie nieznana, ale popełniła coś tak pięknego i schlebiającego mym gustom tak wszechstronnie, iż z braku innych nominacji pozwoliłem sobie nieco na siłę umieścić ją w niniejszym rankingu… Hayati jest bezsprzecznie piękne, bardzo podobne w brzmieniu do zwycięzcy w tej kategorii – czyli Amouage Opus VI, jednak w rzeczywistości jest to kompozycja damska, więc technicznie nie powinna być w ogóle brana pod uwagę… ale jeśli rozpatrywać ją jako unisex, to dlaczego nie?

w kategorii „sorki za obsuwę, ale dopiero teraz poznałem„:

1 Chanel – Les Exclusifs de Coromandel
2 Tom Ford – Tobacco Vanille
3 Kilian – Straight to Heaven
4 Cartier – Le Baiser du Dragon
5 Frapin – 1270
6 Pro Fumum Roma – Fumidus

słówko komentarza do nominacji:
nie lubię uprawiać demagogii i pisać pustych frazesów – ale dla takich odkryć i obcowania z takimi kompozycjami warto żyć i tworzyć perfumowego bloga… każda z nich jest dziełem wybitnym, doskonałym i przejmującym przejawem niedoścignionego kunsztu autora… są tak piękne, urzekające brzmieniem i harmonią, że w oczach stają łzy… są to zarówno łzy szczęścia wywołane obcowaniem z czymś tak poruszającym – i złości, że muszę sobie odmówić obcowania z ich pięknem każdego dnia, ze względu na cenę i ograniczoną dostępność… z wszystkich zapachów jakie poznałem w 2012 roku wybrałem te, które zrobiły na mnie największe wrażenie i choć nie są to tegoroczne wypusty – to jednak zasługują na wyróżnienie, za to że są… jeszcze są, dlatego śpieszmy się je poznawać, nim bezpowrotnie odejdą….

w kategorii „najgorsza premiera roku„:

1 Dolce & Gabbana – Light Blue Living Stromboli
2 Viktor & Rolf – Spicebomb
3 Iceberg – Eau de Iceberg Cedar
4 Eon Productions – James Bond 007
5 Lacoste – L.12.12. Rouge
6 Calvin Klein – Encounter

słówko komentarza do nominacji:
oto kategoria największych porażek, najbardziej dennych i wtórnych premier mijającego roku… zagościły tu mniej lub bardziej spektakularne wtopy – a każdą z nich gruntownie umotywowałem w odrębnej recenzji – dlatego nie będę się nad nimi dłużej pastwił…

w kategorii „największe rozczarowanie roku„:

1 Mercedes-Benz – Mercedes-Benz
2 Cartier – Declaration (po reformulacji)
3 Chanel – Egoiste (po reformulacji)
4 Dolce & Gabbana – Pour Homme (po reformulacji)

słówko komentarza do nominacji:
w przypadku Mercedesa EdT mam mieszane odczucia… wiele oczekiwałem po tej premierze, a tak bardzo się na niej zawiodłem… zapach jest tak nijaki i zagubiony w swym sztucznie narzuconym ascetyzmie, iż mam do niego totalnie ambiwalentny stosunek… z jednej strony zapach jest czysty, w cudownie minimalistycznym stylu surowy – zaś z drugiej strony kompletnie pozbawiono go duszy i charakteru, jak i charakterystycznej dla marki elegancji i klasy… nie tego obrotu spraw spodziewałem się po zapachu symbolizującym jakby nie patrzeć spory kawał historii motoryzacji, w ongiś najlepszym jakościowo i najbardziej prestiżowym wydaniu… ten suchy, drzewny purytanizm bardziej pasuje do konnego zaprzęgu Amiszów, niż marki która stworzyła co drugą taksówkę w Polsce… 🙂 można się śmiać, ale zapytajcie samych taksówkarzy dlaczego…

Reszta nominacji to zapachy dobrze znane, lubiane i cenione – ale bezmyślnie i z premedytacją zniszczone przez nieudane reformulacje, znacząco zmieniające przebieg i parametry techniczne, z których kompozycje te niegdyś słynęły… Declaration pachnie teraz zaledwie kilka godzin, gdy wcześniej z łatwością dobijał do kilkunastu… Egoiste jest w obecnej formie ledwie cieniem doskonałego pierwowzoru, a Dolce & Gabbana Pour Homme był w ostatnim czasie reformułowany tak często, iż  sam już nie pamięta jak i jak długo pachniał w oryginale… wstyd, zwłaszcza że pomimo znacznemu zaniżeniu jakości ich ceny pozostały na tym samym, odpowiednio wysokim poziomie…

p.s.

Chciałbym Wam życzyć szampańskiej zabawy sylwestrowej, łagodnego przebiegu syndromu „day after”, zdrowia i wszelkiej pomyślności w nadchodzącym 2013… oby wszystko co zjecie paniom poszło w biust, a panom w bicka… obyście mieli więcej świętego spokoju i więcej wolnego czasu na czytanie moich elaboratów i aby nowy rok okazał się naprawdę pomyślny i obfitujący w wiele spektakularnych premier zapachowych, czego sobie i Wam serdecznie życzę… 🙂