Profumum Roma – Acqua di Sale, czyli spacerując brzegiem morza, podczas odpływu…

Ten zapach naprawdę dogłębnie mną poruszył… zaskoczył mnie swym autentyzmem i niesamowitą sugestywnością, rzadko spotykaną w tej rozpiętości… wprawdzie nie przepadam za wodniakami, bo źle się na mnie układają – ale te perfumy nie układają się, one po prostu wybrzmiewają swą wcześniej zdefiniowaną formą… intonują swą melodię pełną piersią, zupełnie ignorując otoczenie, w którym przyszło im nucić tą prostą, acz wzniosłą pieśń… często mam styczność z pięknymi perfumami – ale z tak wiernym, naturalnym i niemal zupełnie nie kojarzącym się z perfumami brzmieniem, spotykam się nader rzadko… to nie pachnie jak perfumy „ala morska bryza„, to pachnie jak najprawdziwszy morski krajobraz… jak na standardy niszy i możliwości marki ProFumum, jest to czystej wody (dosłownie) minimalizm – za to wyartykułowany z wręcz powalającym autentyzmem i dbałością o krój detali…

Ten zapach powstał w erze świetności Armani Acqua di Gio, Issey Miyake L’Eau d’Issey Pour Homme i Bvlgari Aqua – czyli w czasach, gdy kompozycje wodno morskie wciąż miały jaja… w dodatku jest to kompozycja niszowa, więc wyobraźcie sobie jak spektakularnie, dobitnie i wyraziście pachnie Acqua di Sale w fazie rozkwitu.. uwielbiam w tej pasji te właśnie momenty, gdy staję przed zapachem, którego wcześniej nie znałem, nie mając do niedawna nawet pojęcia o jego istnieniu – a przywodzi on sobą miejsca tak dobrze znane i rozpoznawalne, iż wystarczy zamknąć oczy, by znów się tam znaleźć… to samo przeżyłem swego czasu poznając Calignę od L’Artisan Parfumeur, która w mgnieniu oka cofnęła mnie o niemal 30 lat wstecz… znów było lato, znów poczułem się małym chłopcem – jeżdżącym wieczorową porą na swym Reksiu (rowerek) i wdychałem upojną woń naszego przydomowego jaśminowca… uwierzycie, że rozkleiłem się poznając Calignę?… to było takie namacalne, tak piękne i wierne, że dosłownie poczułem na skórze ciepło ostatnich promieni zachodzącego słońca i tę zapamiętaną z dzieciństwa woń…

A teraz dzięki uprzejmości Dagmary (pozdrawiam serdecznie) poznałem Acqua di Sale… kilka lat temu spędzałem urlop na riwierze liguryjskiej, w niezwykle malowniczo położonej miejscowości Imperia… wieczorami, gdy z nieba przestawał lać się żar, spacerowałem sobie tamtejszym deptakiem i wdychałem bryzę, napływającą leniwie znad czarnego lądu… Adriatyk jest bardzo słonym morzem i jeśli komuś wydaje się, że nasz Bałtyk jest zasolony – szybko zmieni zdanie, po konfrontacji z tamtejszą solanką… nie bez przyczyny przy tamtejszych plażach usytuowano prysznice – pozwalające opłukać się po wyjściu z morza, nim na skórze pojawi się biały, słony i gryzący nalot… czasem schodziłem na plażę, a raczej kamienisty brzeg i spacerowałem po nim podczas odpływu… nigdy nie zapomnę intensywnej woni tamtejszych mokrych kamieni, przesyconych wonią soli i nielicznych wodorostów… woń świeża, morska i niesamowicie inhalująca, dzięki parującej z suszących się w słońcu kamieni, słonej wodzie… ten zapach osiadał na odzieży, włosach i dosłownie wgryzał się w skórę – stąd znajomi z którymi wówczas urlopowałem, zawsze wiedzieli, gdzie się szwendałem…

Acqua di Sale, choć morski i słony, reprezentuje specyficzne dla pachnideł ProFumum właściwości… a mianowicie jest jak oliwka i bardzo długo pokrywa skórę tłustym filmem – dowodzącym bardzo wysokiej koncentracji olejków zapachowych… nie mogłem się powstrzymać przed sprawdzeniem, więc nawet polizałem dłoń – doszukując się prawdziwej soli w składzie, jednak nie stwierdziłem jej obecności… w tle czai się też coś roślinno ziołowego, bardzo purystycznego i pięknie korespondującego pod względem wytrawności z trzonem kompozycji…

Osobiście stawiałbym na odrobinę szałwii albo mięty pieprzowej – choć równie dobrze może to być deklarowany krzew truskawki, albo mirt którego nie kojarzę w czystej postaci… z czasem ta delikatna zielenina przeistacza się w subtelną woń cedru – wpierw wilgotnego, potem przesuszonego słońcem, ale również trafnie komponującego się z wciąż wybrzmiewającym wątkiem soli i wodorostów… wprawdzie z czasem intensywny z początku akcent marynistyczny zaciera się, a jego krawędzie stają się dzięki cedrowi miękkie i obłe – ale nie pamiętam kiedy tak dobrze i swobodnie czułem się, z wodniakiem na skórze…

Wyobraźcie sobie rześkie, przesycone solą powietrze, bardziej letnie niż ciepłe – owiewające Was nieśpiesznie i woń uczepionych kamieni, powolutku wysychających na słońcu wodorostów…  świeża morska bryza, pachnąca autentycznym morzem i wywleczonymi przez fale wodorostami… nie, to nie śmierdzi rybą ani zgnilizną – to pachnie jeszcze żywą wodną roślinnością i mokrym, słonym piaskiem… w tle brakuje jedynie szumu fal i zawodzenia krążących nad plażą mew… wieczorny odpływ odsłonił kolejną połać skrytej dotąd pod wodą, kamienistej plaży… dosłownie czuć woń mokrych, pokrytych gdzieniegdzie glonami, obłych kamieni – które natychmiast zaczynają wysychać, w ciepłych promieniach zachodzącego słońca…

Acqua di Sale, pomimo swej słusznej koncentracji EdP, to niesamowicie naturalna, niewymuszona, diabelnie sugestywna, a z czasem spolegliwa i bardzo przyjazna woń… nic tylko zamknąć oczy i wąchać skropiony tymi perfumami nadgarstek – aby znów znaleźć się w Ligurii… choć w fazie otwarcia zapach jest bardzo wyrazisty, wręcz surowy – to jego dojrzała forma, zręcznie dopełniona neutralnym drewnem, jest już czystą pieszczotą dla nozdrzy… po 6 godzinach od aplikacji, skóra pachnie jak u kogoś, kto jakiś czas temu brał kąpiel w ciepłym morzu – a przypominam, że mowa o wodniaku, pachnącym początkowo najprawdziwszą solą i wodorostami…

1996

Skład: cedr Virginia, krzew truskawki, wodorosty, sól, mirt,