Bvlgari Man, czyli drewno z klasą i na bogato…

Przez długie lata markę Bvlgari (poza rzecz jasna wyrobami jubilerskimi, jak u Cartiera) kojarzyłem z sążnistymi klimatami marynistycznymi (seria Aqua) – tudzież wytrawnym puryzmem, którym emanuje seria Pour Homme… owszem doceniam wysoki poziom wykonania i jakość ich pachnideł – ale jak zapewne wiecie, nigdy nie było mi po drodze z klimatami wodno ozonowymi, ale to już kwestia preferencji… sytuacja zmieniła się w 2010 roku, wraz z pojawieniem się nowej linii Man (obecnie Man, Man Extreme i Man In Black), która wyraźnie odbiega od dotychczasowej stylistyki Bvlgari – gdyż jej trzon i istotę stanowią drewna i żywice, czyli to co tygryski lubią najbardziej… poznałem Man w lokalnej sieciówce i choć zapach wstrzelił się w moje gusta od przysłowiowego, pierwszego niucha – na próbkę umożliwiającą jego recenzję, przyszło mi czekać prawie 4 lata…

Muszę wyznać, że zarówno w dniu premiery, jak i dziś – wciąż jestem nieodmiennie urzeczony przytulnym brzmieniem tych perfum… zresztą dwa inne, a bardzo do Bvlgari Man podobne pachnidła (o tym za chwilę) też pokochałem od pierwszego niucha i również oba posiadam… Bvlgari Man to wybornie skrojony, wysmakowany, drzewny casualowiec, którym latem, nie powstydziłbym się uświetnić nawet oficjalnej okazji… Man to dużo lżejsza, wyraźnie mniej słodka i kadzidlana – rasowo drzewna odsłona Man in Black i tu duże brawa dla autora, za zachowanie wierności przyjętej stylistyce i nazewnictwie (Dior ucz się)…

Już samo otwarcie tych perfum, przywodzi na myśl zwiewny, szykowny, wyrafinowany i od pierwszych taktów ujmujący bukiet – przyozdobiony neutralnym majowym kwiatem i słodyczą owocu o niewinnej aparycji, która z łatwością wprawia w rozleniwiający błogostan… niby tak proste, wręcz niepozorne brzmienie, a trudno w jego obliczu nie przewracać gałami i nie molestować nosem własnej, spryskanej tymi perfumami dłoni… podobnie czułem się gdy poznawałem najnowsze dzieci Laury Biagiotti czyli Mistero i Essenza, choć najlepsze miało dopiero nastąpić…

Wprawdzie jego otwarcie jest stylistycznie zbliżone do uwodzicielskich, zniewalających swą wysmakowaną finezją, włoskich amantów (Mistero di Roma i Essenza Laury Biagiotti) – lecz wzbogacono je głęboką i chropowatą słodyczą przejrzałej gruszki oraz szczyptą pikantnego, świeżego imbiru, który pięknie łączy się ze zwiewną roślinną świeżością fiołka i dyskretnego, pobudzającego lotosu… ta przypominająca mi na tym etapie brzmienie arcy szykownego Mont Blanc Presence korelacja – przeistacza się stopniowo w prostą, acz nie mniej szykowną i uwodzicielską, słodką i coraz bardziej przyprawowo drzewną słitę – równie delikatną i niewymownie porywającą, co w subtelnie drzewnym i powłóczystym Beckham Homme… co by nie było zbyt monotematycznie i mdło – całość minimalnie podciągnięto i ożywiono za sprawą dyskretnej, pobudzająco pikantnej nuty przyprawowej…

Obecność kwiatów jest tu symboliczna i w zasadzie wyczuwalna w jedynie pierwszych minutach – ale wystarczająca, by ożywić bukiet skąpany w upojnej słodyczy gruszki i zapowiedzieć wyłaniającego się nieśpiesznie sandałowca, któremu mam wrażenie towarzyszy szczypta imbiru oraz niezidentyfikowany akcent ni to roślinnej, ni to drzewnej, purystyczno pudrowej, ascetycznej świeżości (coś jak sok ze świeżo ściętego drzewa – prawdopodobnie cypriol, tudzież resztki lotosu)… ich pojawienie się przydaje brzmieniu akordu serca ledwie wyczuwalną, trawiasto korzenną aureolę… z czasem drzewna natura tych perfum tężeje, wyostrza się i zagęszcza – by u szczytu swego rozkwitu, przeistoczyć się w ciepły i aromatyczny, posmarowany skrystalizowanym miodem stos szczapek ze szlachetnych drewien…

Pierwsze minuty Bvlgari Man to wzajemnie przenikające się nuty i akcenty, zupełnie jak orkiestra strojąca swe instrumenty przed koncertem w filharmonii – ale już w kwadrans od aplikacji na skórze klaruje się, jak to określa mój znajomy: „rasowy rozpinacz biustonoszy” pokroju dyskretnego, acz niesamowicie przyjemnego i uwodzicielskiego Beckhama Homme (2011)… tyle, że Beckham jest wyraźnie delikatniejszy i bardziej powściągliwy, gdyż jego moc „eksplodowania zapięć owych staników i ściągania majtek przez głowę” oparto w dużej mierze na magii ISO – gdy Bvlgari Man jest cięższy i wybitnie drzewny, chwilami do złudzenia przypominając słodko drzewny Kenzo Boisee, również z 2010 roku (oba są z 2010 roku, więc ciekawe kto kogo zainspirował jako pierwszy?)…

Faza dojrzała to już stricte drzewna serenada, upojna, obfita i głęboka – chwilami pikantna, gdy uaktywniają się zakamuflowane akcenty korzenno piżmowe, ale przez większą część swego żywota wybrzmiewa upojnie, balsamiczne, miękko i przytulne… czyni to z Bvlgari Man niesamowicie przyjemnego, otulającego i niewymuszonego – naturalnego kompana na wiosnę i jesień, a którego finezyjna emisja i przyjazna natura wybornie poprawia samopoczucie i rozgrzewa ducha… oto wyborne połączenie aromatycznych drewien, z odrobiną upojnej słodyczy i szczyptą przypraw, a całość zmiękczono obłością otulających wątków żywiczno, balsamiczno kaszmirowych… wprawdzie te ostatnie wypadają dość syntetycznie i lakonicznie, ale w roli dopełniającego wypełniacza sprawiają się wybornie… jeśli połączyć to z nader przekonywującą projekcją i około ośmiogodzinną trwałością (dobrze wyczuwalną, nim zapach zacznie wybrzmiewać swym własnym echem) – dostajemy wybornie skrojonego drzewnego casualowca, od którego nie zawiewa na kilometr upierdliwą, tonkową słodyczą (alleluja)…

Alberto Morillas

2010

Głowa: lotos, bergamotka, liść fiołka, biała gruszka,
Serce: wetyweria, nuty drzewne, drzewo sandałowe, żywica bursztynowa, drzewo kaszmirowe, cypriol,
Baza: benzoes, piżmo, fasolka tonka, biały miód,