Olivier Durbano – Turquoise, czyli chłodny kalejdoskop barw…

Dopełniło się… wreszcie dorwałem dziewiąty i ostatni zapach Oliviera Durbano, którego brakowało mi do poznania wszystkich dzieł autorstwa najzdolniejszego perfumiarza spośród jubilerów… nie liczę Rock Cristal w formie czystych perfum, bo to wariacja na kanwie klasyka – ale miło wreszcie poznać całą serię Parfum de Pierres Poemes… pierwszy i jednocześnie zadziwiający wniosek o Turkusie jest taki, iż stylistycznie przypomina mi tegorocznego Lapisa – chronologicznie dziewiątą i ostatnią kompozycję z serii inspirowanej kamieniami…

Turkus to również kolor morza, więc silne nawiązania do akcentów wodnych w sumie mnie nie dziwią – zdziwiło mnie natomiast, jak bardzo jest to żywy i wartki zapach, choć bezsprzecznie jest jednym z najchłodniejszych (obok Rock Cristal) dzieł Durbano… wspomniałem o podobieństwie do Lapis Philosophorum, które objawia się obecnością nuty przypominającej woń moszczu winnego i zmiażdżonych wraz z pestkami winogron, a którą odnalazłem w słonecznym sercu Kamienia Filozoficznego… to właśnie skojarzenie z tym niuansem spowodowało, że wąchając Turqoise po raz pierwszy, pomyślałem o Lapisie…

Oczywiście w początkowo zimnym, choć z czasem ocieplającym się bukiecie Turkusu nie uświadczymy wina, jego moszczu, ani winogron – ale jałowiec, sosna, kocanka, nuty wodne i słodycz elemi ułożyła się w obraz – przypominający soczystą, wyrazistą, niesamowicie wilgotną, rześką i esencjonalną woń dobywającą się z wnętrza gąsiora, z którego po raz pierwszy utoczono wino… trunek jest jeszcze mętny, jego głębokiej barwie brakuje klarowności – ale szturmująca nozdrza woń, już zapowiada wybitnie wytrawny charakter trunku… tyle w kwestii pierwszych skojarzeń z tym niecodziennym jak na Durbano bukietem…

Turquoise pachnie bujną, ozonową czystością morskiego powierza po burzy, ale przy tym niezwykle esencjonalnie – choć klimatem bliżej mu do Lapisa niż innych dzieł Durbano, opartych na charakterystycznej dla mistrza palecie nut… owszem jest tu kadzidło, nieco surowe za sprawą sosny i jałowca, które przechylają bukiet w stronę zmrożonego serca Rock Cristal – ale z drugiej strony jest tu pieprz i nieśmiertelnik, które wtłoczyły w bukiet pierwiastek głębokiej, ciemno zielonej, roślinnej wytrawności – nieznacznie złagodzonej lilią i żywicznym pierwiastkiem elemi… o mamo… gdyby klasyczne bukiety wodne wybrzmiewały z taką pasją, entuzjazmem i bogactwem form… tu nic się nie zlewa, nie zamula, ani nie zaciąga zatęchłym bajorem – pomimo iż chłodne i purystyczne akcenty wodno ozonowe, zaakcentowano tu bardziej niż wyczuwalnie, wręcz wylewnie… 😉

Zapach niemal przez cały swój dość krótki byt zachowuje rześkość, czytelność i temperament, wyraźnie podbity roślinną, wytrawną świeżością… raz jest to soczystość gęstych roślinnych soków, a raz powiew słonawej, zimnej bryzy, która wnosi do kompozycji życie i niesamowitą dynamikę… ten zapach nie trzyma się skóry, on na niej harcuje, tańczy – w przeciwieństwie do również kipiącego zieloną obfitością, ale zdecydowanie bardziej statecznego Jade… śmiem twierdzić, że Turkus jest najmniej liniowym i swoistym dla mistrza konceptem – jednocześnie będąc najbardziej dynamicznym, zmiennym i obfituje w niuanse, które zapamiętałem z innych dzieł Oliviera… jest tu surowe piękno i czystość chłodnego olibanum z Rock Cristal, gęstwina form roślinnych z Jade, odrobina wstrzemięźliwej pikanterii z Amethyste, a misterne tango z subtelnie słodkich żywic mirry i elemi, zaczerpnięto z ciepłego serca Heliotropu – zaś tę niesamowitą, wilgotną soczystość z Lapisa…

Turkusowy Durbano,  choć niepozorny i pozornie pozbawiony charakterystycznej, silnie kadzidlanej bazy, z której słyną kompozycje Oliviera – w moim odczuciu jest jednym z najpełniejszych i najobfitszym (w kontekście okupowania pełnego spektrum zapachowej pięciolinii nutami wysokimi i niskimi) w różnorodność „żywych” brzmień zapachem w całej serii… twórca tego olfaktorycznego libretto, skacząc z pasją i rozmachem po partyturach wybornie przenikających się akordów – stworzył dzieło rozbudowane, bogate w detale, a przy tym zaskakująco spójne, lekkie i finezyjne… Turkusowej opery słucha się wprost wybornie, a jej podzielone na trzy, silnie powiązane ze sobą tematycznie akty, skupione wokół wątków roślinno żywicznych – słucha się z równą lekkością, co działa Vivaldiego i Mozarta…

reasumując: mnogi w detale i wyraziste akcenty ozonowe, zaaranżowany z niesamowitą lekkością i bardzo spójny obraz – nawiązujący w mniej lub bardziej oczywisty sposób do innych dzieł Durbano, łącznie z tegorocznym Kamieniem Filozoficznym… stylistycznie odmienny od kadzidlano drzewno żywicznej bazy, wyzierającej z serc innych kompozycji Oliviera – ale przez to bezsprzecznie oryginalny i uniwersalny… projekcja dobra i absolutnie nieprzytłaczająca wybitnie niszowym zacięciem, z którego słyną dzieła Durbano, zaś trwałość bardzo przyzwoita…

przypomina mi: przypomina mi kilka dzieł Oliviera z Heliotropem, Amethystem, Jade i Rock Cristal, ale najbardziej najmłodszego Lapisa…

2009

Olivier Durbano

Głowa: różowy pieprz, olibanum, kolendra, elemi, jałowiec, sosna,
Serce: trzcina, lotos, lilia, wodorosty,
Baza: kocanka, biały miód, mirra, ambra,