Tom Ford – Grey Vetiver, czyli Guer…, tfu Grey Vetiver…

Mam szczególną słabość do zapachów Toma Forda, przez wzgląd na jego kultowy Tobacco Vanille, który urzekł mnie swym prostym i głębokim bukietem oraz tytaniczną trwałością… niestety (nad czym ubolewam) brak próbki wciąż nie pozwala mi go opisać… jednak dzięki uprzejmości Andrzeja (serdecznie pozdrawiam), miałem przyjemnosć poznać inną dość znaną kompozycję Forda – Grey Vetiver … uwielbiam zapach vetivery za jej rześką, cierpką, niekiedy pikantną, odrobinę surową, a czasem wręcz dziką barwę… nie potrafię tego wytłumaczyć, ale jej woń nieodmiennie kojarzy mi się ze smakiem dobrego wermutu…

Vetivera (rodzaj trawy) już sama w sobie jest niesamowicie wyrazistym i wdzięcznym tematem na główny wątek kompozycji… już sama jej obecność jako dodatek znakomicie ożywia i ubarwia brzmienie – czym nie raz uratowała przed oklapnięciem z nudów finisz nie jednych perfum… to bardzo uniwersalny i popularny składnik, który doskonale komponuje się z każdą kategorią zapachową… na rynku można znaleźć sporo kompozycji z vetiverą w roli głównej, a uznani producenci za punkt honoru (podobnie jak ostatnio w przypadku oudu) uważają posiadanie w ofercie zapachu z vetiverą w nazwie… w praktyce bywa z tym różnie, ale przynajmniej takie mają aspiracje…

Grey Vetiver z 2009 roku to specyficzne, wręcz klasyczne ujęcie niemal kolońskiej świeżości wyrażonej za pomocą cytrusów, irysa, vetivery i mchu dębu – mogące kojarzyć się niezorientowanemu nabywcy z tandetną wodą kolońską za 7 zł, jednak nic bardziej mylnego… jestem też przekonany iż Ford tworząc ten zapach, wzorował się na sprawdzonym, gwarantującym sukces, niedoścignionym wzorcu – jakim jest genialny Guerlain Vetiver…

Zbyt wielu ścieżek do wyboru Ford co prawda nie miał, więc zdecydował się (całkiem zresztą słusznie) podążyć drogą ponadczasowej klasyki, która nie będąc tak kontrowersyjna jak choćby przełomowy Encre Noir od Lalique – bez trudu znajdzie oddanych wielbicieli i przede wszystkim nabywców… Grey Vetiver to bardzo uniwersalny i przede wszystkim bezpieczny zapach i uważam, że nawet spore podobieństwo do nowożytnej (poreformulacyjnej) wersji klasyka od Guerlain w niczym mu nie umniejsza – jednak spodziewałem się po tym zapachu odrobinę więcej, licząc, że bardziej mnie zaskoczy…

Z drugiej strony jestem świadomy, że to monotematyczna kompozycja, więc trudno oczekiwać spektakularności porównywalnej do wielowątkowej kompozycji – ale pewien niedosyt pozostał… szczególnie, że z tej dwójki to Vetiver od Guerlaina wydaje się być tym bogatszym, bardziej pełnym ujęciem vetivery… Vetiver Forda odgrywa swe pierwsze takty przy wtórze grejpfruta, nieznacznie doprawionego lekką nutą szałwii… przejście do akordu serca, obwieszczone obecnością delikatnego irysa, również nie burzy niczym niezmąconej, harmonijnej lekkości kompozycji… dopiero akord bazowy przynosi delikatne wyciszenie, gdy kompozycja wytraca swoje cytrusowo vetiverowe brzmienie na rzecz przygaszonego mchu dębowego… możliwe, że właśnie stąd ta szarość (grey) w nazwie… równie dobrze mógł chcieć podkreślić klasyczny, koloński charakter tej kompozycji przez nawiązanie do Szarej Flaneli Beene?

Choć wtórny i niezbyt odkrywczy, jest to bardzo dobrze skrojony i przyjemny w noszeniu zapach… ze względu na swą uniwersalność, doskonale sprawdzi się jako zapach codziennego użytku – zarówno do domu jak i do biura, na każdą porze roku i w każdym przedziale wiekowym… zatem jeśli lubisz klasyka od Guerlaina, przeszkadza Ci mroczna ziemistość vetivery z Encre Noir, z jakiegoś powodu nie używasz Malizii Uomo Vetiver, a Infusion de Vetiver Prady wydaje się zbyt mydlana – Vetiver Toma Forda może być ciekawą, choć najdroższą z wymienionych alternatywą…

Głowa: kwiat pomarańczy, grejpfrut, szałwia
Serce: irys, gałka muszkatołowa, jagody pimento
Baza: wetiwer, ambra, mech dębu